ฝันของแอมเป็นจริง! อีเต้ยอีจันปลดล็อคปมในใจ 11 ปี พบเจอพ่อหลังพลัดพราก

ฝันถึงพ่อมาตลอด ความทรงจำเก่าๆ ไม่เคยลืมเลือน

อีเต้ยอีจันเปิดใจแอม ผู้พลัดพรากพ่อ 11 ปี หลังอยู่กับพ่อมาตลอดจนเธออายุได้ 12 ปี พ่อพบรักกับแม่ที่กรุงเทพฯ จนมีแอมเกิดมา พ่อแกทำงานขับรถแท็กซี่ย่านลาดพร้าวคอยหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว

จนกระทั่ง...ปี 2554 น้ำท่วมกรุงเทพฯ เศรษฐกิจไม่ค่อยดี การขับรถแท็กซี่อาจไม่พอกินพอใช้

พ่อขอลาแม่กลับไปบ้านเกิด จ.บึงกาฬ เพื่อเริ่มต้นใหม่ “ถ้าตั้งตัวได้ จะกลับมาหา”

ลูกสาวที่หันมาอีกทีก็ไม่เจอพ่อแล้ว รอพบเจอพ่อมาตลอดเพราะคำสัญญาที่พ่อให้ไว้

“ไม่มีพ่อแล้ว เหมือนขาดไปเสี้ยวหนึ่งของชีวิต”

1 เดือนผ่านไป 1 ปีผ่านไป 6 ปีผ่านไป...ไร้วี่แววพ่อ แม้แต่เงา

แอมตัดสินใจขอที่อยู่บ้านพ่อจากแม่ เพื่อไปตามหาหวังได้พบเจออีกครั้ง แต่เมื่อถึงบ้านพ่อ เห็นเพียงย่าและป้านั่งอยู่ น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เอ่ยปากถามถึงพ่อ แต่กลับไม่ได้คำตอบมาเลยว่าพ่ออยู่ที่ไหน

ถอยมาตั้งหลักกลับมาบ้านที่กรุงเทพฯ จนเวลาผ่านไปแอมอายุได้ 20 ปี ลองพยายามค้นหาชื่อพ่อในเฟซบุ๊ก “สำราญ หอมสมบัติ” หรือ “พ่อพาด” ปรากฏว่าเจอ! ส่งข้อความไป แต่ไร้การตอบกลับมา

ความพยายามยังไม่หมด เลื่อนหาข้อมูลเพิ่มเติม เจอเฟซบุ๊กของคนที่คาดว่ารู้จักกับพ่อ ตัดสินใจทักไปได้คุยถึงเรื่องราว เขาจึงได้ให้เบอร์ติดต่อพ่อพาดมา

ความกล้าบวกกับความคิดถึงของแอม

ไม่รอช้ากดโทรหาพ่อ ได้คุยไม่นานแต่คำตอบจากปลายสายทำให้แอมมืดแปดด้าน...

“พ่อหายไปไหน ไม่คิดถึงหนูบ้างเหรอ”

“คิดถึงแต่มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”

เบาะแสที่ได้มานอกจากชื่อและรูปในเฟซบุ๊ก คือเบาะแสสำคัญจากแม่ ที่อยู่บ้านเกิดของพ่อที่แกบอกว่าจะกลับไปตั้งหลักที่นั่น บ้านหนองจันทร์ อ.ศรีวิไล จ.บึงกาฬ

ถึงเวลาบินลัดฟ้าเยือนบึงกาฬ อีเต้ยมุ่งหน้าสู่บ้านหนองจันทร์ หมู่ที่ 5 ตามหาพ่อพาด!

คลำทางจนได้เจอกับผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านกำลังนั่งทานอาหารกับชาวบ้านคนอื่นๆ อีเต้ยยกไหว้มือเล่าที่มาที่ไปของการมาในครั้งนี้ เอ่ยถึงคนชื่อพาด เหมือนว่าทุกคนจะรู้จักบ้านเลยรบกวนขอให้ผู้ช่วยผู้ใหญ่นำทาง

เมื่อถึงปลายทาง ผู้ช่วยผู้ใหญ่เข้าไปเรียกคนในบ้านให้ออกมาพูดคุยกัน เจอกับแม่และพี่สาวสองคนของพ่อพาด อีเต้ยอีจันแนะนำตัวพร้อมพูดถึงเหตุผลการมาเยือน

เปิดใจกับพี่สาวพ่อพาด แกรับรู้เรื่องราวทั้งหมดและยังจำวันที่แอมมาที่นี่เพื่อตามหาพ่อได้ดี แต่พ่อพาดไม่ได้อยู่นี่ เขาขับแท็กซี่อยู่ที่กรุงเทพฯ

ดูเหมือนว่าพวกท่านไม่ค่อยอยากรื้อฟื้นอดีตเท่าไหร่ แต่เข้าใจเหตุผลของหลาน เพียงแค่อยากพบเจอหน้าพ่อ

จึงกดวิดีโอคอลหาพ่อพาด ให้อีเต้ยอีจันได้พูดคุยเห็นหน้าค่าตา

เมื่อปลายสายกดรับ ก็มีใบหน้าตรงกับคนที่เรากำลังตามหา อีเต้ยค่อยๆ เล่าเรื่องของแอมให้พ่อฟัง สีหน้าแกดูมีความกังวลเล็กน้อย คำตอบที่แอมเคยได้ฟัง...พ่อก็พูดแบบนั้นกับอีเต้ยเช่นกัน

แต่อีเต้ยเชื่อว่าสายเลือดพ่อลูกคงไม่ตัดขาดกันง่ายๆ พยายามเปิดใจพ่อพาดอีกสักหน่อย จนแกตัดสินใจมาพบเจอแอม ใจลึกๆ พ่อก็คงคิดถึงลูกสาวไม่แพ้กันแหละ

ณ วันพบเจอ แอมเดินทางมาถึงก่อนแล้ว ทันทีที่อีเต้ยยกหูหาพ่อพาด คำตอบจากปลายสายกลับบอกว่ามีงานด่วน ไม่สามารถมาได้แล้ว อีเต้ยถึงกับถอนหายใจ รู้สึกสงสารแอมที่เตรียมใจมาเจอหน้าพ่อวันนี้

แล้วอีเต้ยจะเดินไปบอกข่าวร้ายกับแอมยังไงดีล่ะ..?

แอมที่นั่งคอยพ่ออยู่ในห้อง อีเต้ยเล่าเรื่องราวการตามหาพ่อให้เธอฟัง จบด้วยข่าวร้ายที่พ่อมาเจอไม่ได้แล้ววันนี้

แน่นอน เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ วันนี้มาด้วยความหวังที่จะได้เจอหน้าพ่อกลับพังทลาย...

แต่อีเต้ยไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เราวอนขอพ่อให้คุยกับแอมผ่านทางโทรศัพท์ก็ยังดี ขอเพียงเวลาไม่กี่นาทีเท่านั้น

ยื่นโทรศัพท์ให้แอม ทันทีที่พ่อรับสายประโยคแรกที่เธอพูดกับพ่อทั้งน้ำตา

“ชาตินี้จะไม่ได้เจอพ่อแล้วใช่ไหม หนูรอพ่อมาตลอดเลยนะ 11 ปี”

ปลายสายปลอบใจลูกสไตล์พ่อ ทั้งคู่ได้พูดคุยกันคร่าวๆ ถึงจะมีแอบดุลูกสาวไปบ้างแต่ก็รักแหละ

ถึงแม้วันนี้จะไม่ได้เจอกัน แต่พ่อก็ไม่ละความพยายามจะเจอหน้าลูก อยากจะกินข้าวด้วยกัน นัดเจอกันใหม่อีกครั้ง

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่เต้ยจะอยู่ข้างแอมเองนะ” รอบนี้ห้ามเบี้ยวแล้วนะพ่อ!

ถึงวันนัดพบเจอกัน อีเต้ยพาแอมเดินเข้าห้างตามหาพ่อพาด แกมานั่งรอก่อนแล้ว

ทันทีที่แอมเดินมาเจอ ก็เข้าไปนั่งกอดพ่อพร้อมแนะนำลูกสาวของแอมที่พามาด้วย ทั้งคู่ได้นั่งคุยกันสักพักก่อนพาไปนั่งทานข้าวด้วยกันอย่างที่พ่อหวังไว้

แอมที่เคยฝันถึงพ่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในวันนี้มันไม่เป็นแค่ความฝันแล้วนะ พ่อมาอยู่ตรงหน้าแอมแล้ว...

ปมในใจของแอมที่พลัดพรากพ่อมา 11 ปี วันนี้ได้ถูกปลดล็อคสำเร็จ!

อีเต้ยอีจันขอแสดงความยินดีกับแอมด้วยนะคะ หลังจากนี้หวังว่าแอมจะมีความสุขมากขึ้น ยิ้มเยอะๆ นะ ^^