เสียงเล็กๆ จากใจครู แม่พิมพ์ของชาติ สะท้อนปัญหาภาระครู

เพจวันนั้นเมื่อฉันสอน โพสต์เล่าถึงปัญหาที่เกิดจากภาระงาน ที่ไม่ใช่ การสอนหนังสือ

โดยเพจเล่าไว้ว่า

เวลาที่เพื่อนครูปรึกษากันเกี่ยวกับปัญหาในโรงเรียนคำแนะนำที่เพื่อนฝูงมักจะให้กันคือบอกให้"ย้าย"เพราะพวกเขาต่างรู้ดีว่า "มันไม่มีทางแก้"

ครูไทยไม่ได้เครียดจากการสอน

แต่เครียดจากภาระงานอื่นที่ได้รับมอบหมายผมเคยร้องขอต่อผู้บริหารโรงเรียนว่า

แต่รู้ไหมว่ามันไม่เป็นผล ช่างเป็นเรื่องอเนถอนาถใจที่ครูคนหนึ่งต้องมา

"ขอสอน"

ทั้งที่เขามาเป็นครูเพื่อสอน แล้วชาติไหนเราจะเอาเวลาไปพัฒนานักเรียน

การเงิน พัสดุ อาหารกลางวัน สอนไม่ตรงเอก สอนคละชั้น ชั่วโมงสอนที่มากเกินไป เจ้านายที่ไม่ดี เพื่อนครูที่ไม่สอนแต่ก้าวหน้า เวรยาม การเลื่อนเงินเดือนที่บัดซ_

ทำไมจึงไม่มีใครเรียกร้องขอบเขตหน้าที่การงานที่เหมาะสมให้กับครู ทั้งที่บางคนก็เคยเป็นครูมาก่อน

แต่เมื่อเติบโตขึ้นไปกลับนิ่งเฉย

มันเป็นเรื่องแย่ในวงการศึกษาที่เราทำอะไรไม่ได้ แก้ปัญหาไม่ได้ ทำได้เพียงหนีปัญหาด้วยการย้ายไปเท่านั้น โดยที่ปัญหาต่าง ๆ ยังคงอยู่เปลี่ยนแค่คนมารับแทน แล้วแบบนี้เราจะพัฒนาการศึกษาชาติได้จริง ๆ หรือ .เมื่อเกิดปัญหาและภาระงานที่เกินจะแบกรับไม่มีใครช่วยครูได้นอกจากทำใจยอมรับมันแล้วรอเวลาย้ายออกไป

ส่วนเด็กจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้หรอก เด็กไม่ได้อยู่ในสมการของการศึกษาไทย

เพราะการสอนไม่นับเป็นผลงาน เอาเวลาไปทำงานสนองนโยบายและเอาใจเจ้านายเจริญก้าวหน้ากว่า

เหนื่อยใช่ไหม ท้อใช่ไหม ? ก็ต้องถามว่า "แล้วเมื่อไหร่เขียนย้ายล่ะ ?"

นี่คงเป็นเสียงเล็กๆ จากครู ที่พยามจะตะโกนให้ดังที่สุด ให้ถึงการเปลี่ยนแปลง