บีบหัวใจ บีบความรู้สึก เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า มันบอกว่า หญิงชราคนนี้กำลังทุกข์สาหัส
ทุกข์ที่จันเดินทางมาเจอนี้ เริ่มจากสาวน้ำใจงาม สังคมอีจัน เขียนข้อความเล่าทุกข์ “ขอความช่วยเหลือคุณยายวัย78 โดนไล่ที่ ยายบอกว่ายาย
กำลังจะโดนไล่ที่ ไม่มีที่ไป แถวๆนั้นปล่อยที่ให้ยายเช่าเดือนละ 700 แต่ยายยังไปไม่ได้เพราะว่าไม่มีเงิน ไม่มีอุปกรณ์ไปสร้างบ้านไม่มีอุปกรณ์ ทำห้องน้ำ มีใครอยากช่วยเหลือ แวะไปหายายช่วยเหลือยายหน่อยนะคะ”
ข้อความนี้ถูกส่งถึงหัวใจส่งคมอีจัน เรารับปากจะลงไปซับทุกข์ เเละให้กำลังใจคุณยายเเน่นอน เราไม่รู้ข้อมูลเเละความเป็นเชิงลึกคุณยาย เราติดต่อคุณยายไม่ได้ คุณยายไม่มีมือถือ เราหาเวลาว่าง ตรงปรี่มาที่บ้านบึง จ.ชลบุรี เพื่อนำกล่องกำลังใจ จากสังคมอีจัน เเละมูลนิธิปวีณามาให้ยาย
เเละนี่คือภาพที่เราเห็นตรงหน้า หญิงชราไร้เรี่ยวเเรง นั่งหลบเเดดอญุ๋ข้างกำเเพงโรงงาน บีบหัวใจเป็นที่สุด เราเปิดรถหอบกล่องกำลังใจเพื่อเดินไปหา คุณยายมองมาด้วยความหวัง เเละนี่คงเป็นเพียงความหวังเดียวของยายที่มีวันนี้
“ยายจ๋า ยายชื่ออะไร ทำไมมานั่งตรงนี้?”
เป็นคำถามที่อยากรู้เหตุผลของทุกข์ทั้งหมดที่มี
ยายมองหน้าเเละตอบจันพร้อมน้ำตาคลอ
“ยายชื่อบัวลูก ยายมานั่งอยู่ตรงนี้เเหละ มานั่งคิดเรื่อยเปื่อย มันไม่รู้จะทำยังไง ยายเครียดนอนไม่หลับ เดือนหน้ายายจะไม่มีที่อยู่เเล้ว มานั่งตรงนี้ทุกวัน เผื่อมีคนใจดีเขาเอาข้าวมาให้กิน เอาเงินมาหยิบยื่นให้ จะได้เอาไปหาหมอหายากินบ้าง”
จันยกกล่องกำลังใจให้ยาย “หนูมีของมาให้นะยายมีข้าวมีอาหารแห้งให้ยายเต็มเลย”
แม่เฒ่ายิ้มออก เเต่น้ำตายังไหลเอ่อ
จันรีบล้วงทุกข์ของยายต่อ ไหนบ้านยายอยู่ไหน ยายมีลูกไหม ลูกยายไปไหน?
สิ้นประโยคคำถามของจัน นั่นคือประโยคของความทุกข์ของยายล้วนๆ
“บ้านยายอยู่นั่นไง บ้านที่เป็นสังกะสี ในป่า ยายเช่าเขาอยู่เดือนละ 700 บาท เดี๋ยวเดือนหน้าเขาก็ให้ออกเเล้ว จริงๆเขาจะให้ออกนานเเล้ว เเต่ยายขอเขาอยู่ ส่วนลูกนะเหรอ อยู่ในตลาด ไม่ต้องไปถามถึงเขาหรอก เขาไม่สนใจเราหรอก ขี้เมาเสเพล คนที่นี่ทนไม่ไหวเเล้ว ยายเลยไม่พามาอยู่ด้วย อยู่แบบนี้เเหละ อดก็อดคนเดียว ทุกข์ก็ทุกข์คนเดียว”
คุยกันพักใหญ่ จันขอยายพาไปในบ้านสงสารยาย เพราะข้างกำเเพงร้อนมากๆ ยายมีเเค่น้ำเปล่าขวดเดียววางข้างๆ ไว้จิบประทังกระหาย จันพยุงยายเข้าไปในบ้านยาย บ้านเก่าๆ พร้อมจะพังได้ตลอดเวลา หลังคามีรูรั่ว เเดดเเผดเผาเพราะตัวบ้านเป็นสังกะสี ดูดความร้อนได้เป็นอย่างดี
ก่อนยายจะเล่าทุกข์ให้จันต่อว่า ของในบ้านก็มีคนเอามาให้บ้าง ได้เงินจากคนใจดีก็ไปซื้อมาบ้าง ตอนนี้ไม่ค่อยสบายเวียนหัวปวดขา ยายบอกว่าก็ตามประสาโรคคนเเก่ เเต่ไม่กล้าไปหาหมอบ่อย ไปหาที่ก็ต้องมีค่าเสียเวลา ยายไม่มีเงินจ่าย ยายพูดกลบทุกข์ตัวเอง ตอยนร้ไม่เหมือนสาวๆ แต่ก่อนยายเป็นหมอนวด รับจ้างนวดตามบ้าน ก่อนจะโชว์ฝีมือกับจัน มือคุณยายยังน้ำหนักดีอยู่เลย สบายสุดๆ
จันขอร้องยายไม่ให้ไปนั่งข้างๆกำเเพง เพราะห่วงยายมีทั้งฝุ่นทั้งอากาศร้อน ยายบอกคงทำให้ไม่ได้ ไม่ทำก็ไม่มีกิน เพราะเงินค่าเช่าบ้านของเดือนนี้ ยังขาดอีก 200 บาท จะนำมารวมกับเบี้ยคนชราที่ยายได้ 500 บาท อีกอย่างเย็นนี้ยายบอกว่าจะไปซื้อไข่ไก่สัก 2 ฟองมาทำกับข้าวกิน จันจึงรับปากว่าถ้าจันให้ 200 บาทกับไข่อีก 1 เเผงยายจะไปไปใช่ไหม
“ขอบคุณมากๆนะหนู ขอบคุณจริงๆ นางฟ้าเทวดาจริงๆ ยายจะได้เอาเงินไปจ่ายเขาสักที ส่วนไข่ยายขอเเค่ 6 ฟองก็พอ เเผงหนึ่งมันมากไป ยายกินไม่ไหว”
ยายน่าเอ็นดูมากๆ พอได้รับเงินก็อวยพรจันยกใหญ่ ประโยคที่ทำจันน้ำตาคลอ
“โชคดีนะลูก พบเจอเเต่ความสุข อย่าทุกข์เหมือนยาย มันทรมาน”
จันพูดไม่ออกได้เเต่กัมมือยายเเล้วบอกอย่ายอมเเพ้นะยาย สู้ๆนะ หนูจะกลับมาช่วยอีก กลับมาเเน่ๆ ยายบอกว่าจะรอ เเต่อย่าพายายไปอยู่สถานสงเคราะห์นะ ยายไม่อยทกไป แม่ยายพี่สาวยาย ก็ตายที่นั่นหมด ยายฝังใจ ไม่อยากเป็นแบบนั้น
โอ้ยยย ชีวิตหนอชีวิต ทำไมหดหู่ได้ถึงขนาดนี้ จันสัญญาตะหาทางออกให้ดีที่สุดให้ยายเอง สังคมอีจันไม่ทิ้งยายบัว
