วันที่ 3 อีจันอินอเมริกา วันนี้สุดจัด บอกเลย อะไรที่ไม่คิดว่าจะเจอ วันนี้มาครบ มาเต็ม หฤหรรษ์สุดๆ
เริ่มที่ตื่นแต่เช้า ออกเดินทางจากโรงแรม ไปคืนรถ ก่อนไปสนามบิน ตามธรรมเนียม เราจะต้องเติมน้ำทันให้เต็มถังก่อนเอารถไปคืน เท่าที่ขับรถมา 2 วัน ก็สังเกตแล้วว่าต้องเติมน้ำมันเอง ไม่มีเด็กปั้มเหมือนบ้านเรานะจ๊ะ
เอาหล่ะ เลี้ยวเข้าปั้มปุ๊บ ก็งงปั๊บ มองซ้ายมองขวาก็แทบจะไม่รู้เลยว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี พี่ไวน์(ผู้เชี่ยวชาญของทริปนี้) พุ่งตรงไปถามคนที่เติมอยู่ตู้ข้าง ๆ แล้วเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้ม แล้วพูดว่า …… ผิดปั๊ม 55555 ต้องไปไปปั๊มตรงข้าม เอาล่ะ รีบสิคะรออะไร พุ่งไปเลยค่ะ ถึงปั๊มก็ยังงง อยู่ใช้สูตรเดิมคือ ขอความช่วยเหลือ จนในที่สุดเราก็สามารถเติมน้ำมันได้สำเร็จ ต้องขอบคุณพนักงานซุปเปอร์มาเก็ตที่ให้ความช่วยเหลือ
คืนรถเรียบร้อย ทุกคนพร้อมกันที่สนามบิน นะหว่างกำลังจะไปเช็คอิน ก็มีคุณลุงท่าทางใจดีเดินมาหา ถามว่าเรามีกันกี่คน กระเป๋ากี่ใบ จากนั้นก็ขอพาสปอตเราทุกคนไป เพื่อจะได้เช็คอินให้ ระหว่างที่ทุกคนกำลังส่งพาสปอต พี่คิตตี้ของเราก็พูดขึ้นมาว่า “ถ้าคุณลุงเอาของเราไปแล้วหายไปเลยจะทำยังไง ลุงเป็นใครก็ไม่รู้”
คุณลุงก็สวนขึ้นมาทันควันด้วยภาษาไทยว่า “รอสักครู่ครับ” เฮ้ย ฉิบ…แล้ว ลุงพูดภาษาไทยได้ เราเริมหันมองหน้ากัน ลุงจะฟังที่เราเม้าท์กันเมื่อกี้รู้เรื่องไหม แต่ดูเหมือนลุงจะไม่สนใจ ลุงยังคงบริการ และหลังจากนั้นก็พูดภาษาไทยกับเราตลอด คุณลุงพูดได้ดีมากเหมือนคนไทยเลย สืบไปสืบมา ก็เลยรู้ว่า คุณลุงชอบเมื่อไทยมาก สมัยก่อน หยุดพักร้อน คุณลุงจะไปอยู่ที่ประเทศไทยเป็นเดือนๆ ไม่แปลกใจเลย ทำไมคุณลุงพูดไทยชัดขนาดนี้
เอาหล่ะ เช็คอินเรียบร้อย ไปรอขึ้นเครื่องกันดีกว่าาาาา
ถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง ทุกอย่างยังคงปกติ ที่หน้าตั๋ว เขียนไว้ว่า 44C ถ้าเป็นบ้านเรา ก็คือ นั่งตรงที่ 44C แต่ที่นี่ อเมริกาจร้า อะไรก็เกิดขึ้นได้ บนเครื่อง ไม่มีที่นั่ง 44C อ้าวววววววว แล้วฉันจะนั่งตรงไหนเนี่ย สั่งพัก ก็มีคนมาบอกว่า ตรงไหนว่างก็นั่งตรงนั้น โอ้วโนนนนนนนนน นี่มันคือการขึ้นรถทัวร์ชั้น 2 ที่เมืองไทยชัดๆ
หลังจากยืนงงและหาที่นั่งอยู่เกือบ 10 นาที ทุกคนก็มีที่นั่งเป็นของตัวเอง ยกเว้นพี่ไวน์ ที่ไม่มีที่นั่ง ที่นั่งเต็มหมดแล้ว ได้เหรอแบบนี้ ต้องยืนเหรอ รึยังไง ตอนแรกเกือบได้ไปนั่งในห้องนักบินแล้ว ดีนะพี่สจ๊วตสุดหล่อมาเคลียร์ให้ เลยได้นั่งในที่ผู้โดยสารปกติ
หลังผ่านความวุ่นวายบนเครื่อง ถึงเวลาเครื่องเทคออฟ เหินฟ้าสู่ลาสเวกัส ก็คิดว่าคงจะชิวๆ ไม่มีอะไรเนอะ นั่งแค่ชั่วโมงกว่าๆ ที่ไหนได้ บางคนบนเครื่องเริ่มถอดหน้ากาก คุยกันอย่างสนุกสนาน เริ่มกลัวโควิดแล้วหล้ะสิเรา หนีไปไหนก็ไม่ได้ อยู่บนฟ้าอ่ะนะ เรามารู้ที่หลังว่า คนบนเครื่องวันนี้ กว่า80% มา ลาส เวกัว เพื่อมาเชียร์ฟุตบอล บิ๊กแมต ลาส เวกัส – ลอส แองเจอลิส เขาเลยคุยกันอย่างสนุกสนาน
พอใกล้ถึง กัปตันก็ทักทายผู้โดยสาร พร้อมแจ้งทุกคนเรามี Mrs. Thailand เดินทางมาด้วย เพื่อไปประกวด Mrs. World คนทั้งเครื่องตบมือต้อนรับดังลั่นเครื่อง
คราวนี้ความสงบสุขของเราก็หายไปเลย พี่ฝรั่งคนข้างๆ เริ่มอยากหันมาคุยกับเรา
พี่ฝรั่ง : ยูมากับนางงามใช่ไหม
อีจันนุ่น : ใช่ค่ะ
พี่ฝรั่ง : ว้าว เขานั่งอยู่ไหน
อีจันนุ่น : (คิดในใจ พูดยังไงดี ภาษาอังกฤษก็ไม่แข็งแรง) ชี้มือไปด้านหลัง
พี่ฝรั่ง : เขาสวยมากเลย
อีจันนุ่น : (ยิ้มอ่อน) ขอบคุณค่ะ
พี่ฝรั่ง ยังคงคุยกับเราอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าเราจะตอบรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง พี่คงอยากคุยกับเราจริงๆ คุยจนกระทั่งเครื่องลงที่สนามบินลาสเวกัส โอ้ย เหนื่อย ก่อนลงเครื่อง เซย์ Good bye พร้อมอวยพรให้ทีมฟุตบอลของนางชนะในวันนี้
ความตื่นเต้นบนเครื่องจบลงแล้ว แต่ชีวิตอีจันวันที่ 3 ยังไม่จบ พอออกมาจากเครื่องปุ๊บ ว้าว นี่คือลาสเวกัส แน่นอน ใช่เลย ตู้สลอตเต็มไปหมด มันใช่เลย เรามาถึงลาส เวกัส แล้ว
พอแล้วชีวิตวันนี้ ตื่นเต้นมากพอแล้ว พอมาถึงโรงแรม ต่างคนต่างแยกย้ายเข้าห้อง พักผ่อนจร้า พรุ่งนี้ยังไม่รู้จะเจออะไร วันนี้ขอนอนเอาแรงก่อนนะ เหนื่อยและตื่นเต้นมากเลยวันนี้ 3 วันที่ผ่านมา วันนี้สุดจริงอะไรจริง
คลิปอีจันแนะนำ
หุบเขาหิมะ ที่ลาสเวกัส สหรัฐอเมริกา : Lee canyon