ชีวิตของคนเราเกิดมาแล้วต้องสู้อย่ายอมให้โชคชะตามากำหนดชีวิตเรา วันนี้จันมีเรื่องราวของคุณยายเดินขายไอติมกับรถเข็นเก่าๆมาเล่าให้ลูกเพจฟัง ด้วยความบังเอิญจันขับรถเล่นในวันหยุด จนกระทั่งได้ไปไหว้พระที่ วัดหลวงพ่อโสธร จ.ฉะเชิงเทรา
แต่ก่อนกลับกรุงเทพ จันกำลังเดินไปปล่อยปลาริมเเม่น้ำ เเต่สายตาเเละความรู้สึกของตัวเอง เหมือนหยุดชะงัดกับภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ทั้งสงสาร ทั้งอยากช่วย ทั้งที่ไม่ใช่ญาติ ไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ เป็นเพียงเเค่คนเเปลกหน้าที่กำลังจะเดินผ่านกัน เเต่จันมีคำถามอยู่เยอะมากที่อยากจะถามยายขายไอติม
ยายนางอายุ 58 ปี ถิ่นบ้านเกิดเป็นคนร้อยเอ็ด เเต่ต้องจากบ้านมาไกลเพื่อมาสู้ชีวิตยายเล่าให้จันฟังว่า “ก่อนหน้านี้ยายจะออกมาขายกับตา (สามี) เเต่ตอนนี้ตาป่วยหลายวันแล้ว ยายเลยต้องออกมาขายคนเดียว ยายเข็นรถขายไอติมทุกวัน ขายตั้งแต่ 06.00 น. บางวันเดินขายทุกซอยถึงเที่ยงวันก็ได้แค่ 5 บาท เงินที่ได้มาก็ต้องส่งหลานชายเรียน และเป็นค่ารักษาพยาบาลให้สามี
ยายอยู่ห้องเเถวที่บริษัทเช่าให้อยู่ อยู่รวมกันกับพนักงานที่ขายไอติมที่เดินทางมาจากจ.ร้อยเอ็ด อีกประมาณ 5-6 คนยายเล่าต่ออีกว่า “บริษัทที่ให้ยายขายไอติมก็จะหักค่าห้องเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟวันละ 30 บาท ใจของยายอยากได้รับค่าจ้าง 300 บาทต่อ1วันก็พอ เเต่บริษัทไม่ขอจ่าย กลัวยายไม่ไปขายไอติม และกลัวว่ายายจะนั่งรอรับเงินค่าจ้าง 300 บาทต่อวัน” ยายทิ้งท้ายไว้ว่า ถ้ายายได้เงินผู้สูงอายุ ตอน 60 ปี จะกลับไปอยู่บ้านนอกที่จังหวัดร้อยเอ็ด
ณ.วันนั้น จันมีเงินติดตัวอยู่ 300 บาท พอดีทำได้เเค่เพียงเเค่อุดหนุนยาย
เเล้วเอาไอติมไปเเจกเด็กวัดที่กำลังทำความสะอาดอยู่ ใจมันตกไปที่ตาตุ่ม
ได้เเค่ยืนมองยายที่กำลังเข็นรถกลับบ้านโดยเร็วเพราะฟ้าฝนกำลังมืดครึ้ม ฝนก็กำลังจะตก
จันขอเป็นกำลังใจให้ยายนะคะ จันเชื่อว่าความหวังที่คุณยายมี มันคือพลังที่ทำให้ชีวิตคนเราเดินต่อไปได้