เเดดล่มลมตก พระอาทิตย์กำลังจะหมดขอบฟ้า
ชีวิตผู้คนส่วนมาก กำลังหยุดพักนิ่ง สงบ ตามปรกติของกาลละเวลาในเเต่ละวัน เเต่มันน่าเศร้าใจ…ที่หัวใจ “เเม่ค้าขายไอติม” ไม่เคยได้สงบ หยุดนิ่งพัก พะวงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า วันนี้ฉันจะไปขายที่ไหน? จะมีใครจะซื้อไอติมฉันบ้างไหม?
วันนี้จันมีเรื่องราวของคุณยายเดินขายไอติมกับรถเข็นเก่าๆมาเล่าให้ลูกเพจฟัง ด้วยความบังเอิญจันขับรถเล่นในวันหยุด จนกระทั่งได้ไปไหว้พระที่ วัดหลวงพ่อโสธร จ.ฉะเชิงเทรา
พอไหว้พระเสร็จก่อนกลับกรุงเทพ จันกำลังเดินไปปล่อยปลาริมเเม่น้ำข้างๆวัด เเต่สายตาเเละความรู้สึกของตัวเอง เหมือนหยุดชะงัดกับภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ทั้งสงสาร ทั้งอยากช่วย ทั้งที่ไม่ใช่ญาติ ไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ เป็นเพียงเเค่คนเเปลกหน้าที่กำลังจะเดินผ่านกัน เเต่จันมีคำถามอยู่ในใจ….อยากจะถามสาระทุกข์สุขดิบของยายมากกว่าการมีอาชีพเป็น “เเม่ค้าขายไอติม”
ยายชื่อยายนางอายุ 58 ปี ถิ่นบ้านเกิดเป็นคนร้อยเอ็ด เเต่ต้องจากบ้านมาไกล เพื่อเอาหลังมาสู้ฟ้า เอาหน้ามาสู้ดินพร้อมกับรถเข็นเก่าๆคู่ใจ ยายเล่าให้จันฟังว่า “ก่อนหน้านี้ยายจะออกมาขายกับตา (สามี) เเต่ตอนนี้ตาป่วยหลายวันแล้ว ยายเลยต้องออกมาขายคนเดียว ยายเข็นรถขายไอติมทุกวัน ขายตั้งแต่ 06.00 น. บางวันเดินขายทุกซอย ขายถึงตอนเที่ยงก็ได้แค่ 5 บาท
เงินที่ได้มาก็ต้องส่งหลานชายเรียน(กำลังจะขึ้นป.6) และเป็นค่ารักษาพยาบาลให้สามี”
ซึ่งยายอยู่ห้องเเถว ที่บริษัทเช่าให้อยู่ อยู่รวมกันกับพนักงานที่ขายไอติมที่เดินทางมาสู้ชีวิตจากจ.ร้อยเอ็ด อีกประมาณ 5-6 คน คุณยายเล่าต่ออีกว่า “บริษัทที่ให้ยายขายไอติมก็จะหักค่าห้องเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟวันละ 30 บาท ใจของยายอยากได้รับค่าจ้าง 300 บาทต่อ1วันก็พอ” ยายทิ้งท้ายกับจันไว้ว่า อีก2ปี ยายได้เงินผู้สูงอายุ 60 ปี จะกลับไปอยู่บ้านนอกจ.ร้อยเอ็ด ถิ่นฐานบ้านเกิดที่ตัวเองจากมา
ณ.วันนั้น จันมีเงินติดตัวอยู่ 300 บาท พอดี ทำได้เเค่เพียงเเค่อุดหนุนยายเเล้วเอาไอติมไปเเจกเด็กวัดที่กำลังทำความสะอาดอยู่ ใจมันตกไปที่ตาตุ่ม ได้เเค่ยืนมองยายที่กำลังเข็นรถกลับบ้านโดยเร็ว เพราะฟ้าฝนกำลังมืดครึ้ม ฝนก็กำลังจะตก!
จันขอเป็นกำลังใจให้ยายนะคะ จันเชื่อว่าความหวังที่คุณยายมี มันคือพลังที่ทำให้ชีวิตคนเราเดินหน้าต่อไปได้