ครั้งสุดท้ายของชีวิตส่งพระอรหันต์

เมื่อคืนทราบข่าวเศร้า แม่ของพี่สรยุทธ สุทัศนจินดา เสียแล้ว…เรารับทราบข่าวแบบใจหมองบางๆ ใจรู้สึกเป็นห่วงพี่ยุทธว่าจะพอทำใจทันต่อการสูญเสียครั้งสำคัญนี้ไหม?

วันรุ่งขึ้นทราบกำหนดการรดน้ำศพที่วัดเทพศิรินทร์ เวลา 4 โมงเย็น เคลียร์ข่าวเสร็จก็รีบไป หวังให้กำลังใจ

ในงานมีญาติสนิท ผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการ และทีมงานรายการเรื่องเล่าเช้านี้ที่มาช่วยงาน คนก็มีพอสมควร มาทันได้รดน้ำคุณแม่ และร่วมพีธี

ผ่านไปพักใหญ่พิธีช่วงเย็นเสร็จ เป็นช่วงพัก พี่ยุทธเข้ามาทักทาย ตอนนั้นเรานั่งอยู่กับพี่เปิ้ลนาคร

พี่ยุทธซึ่งอยู่ในชุดผ้าป่านไว้ทุกข์ ผมยังสั้นแนบศีรษะบ่งชัดว่าเพิ่งสึกมาไม่นาน เรามองหน้าพี่สายตาสบกัน สัมผัสได้ถึงความนิ่ง

แปลกที่พี่เขาไม่มีท่าทีทุกข์อย่างที่เรากังวล แต่เขากลับมีท่าทีสงบ พี่ยุทธเล่าช้าๆว่า เมื่อคืนมีเรื่องน่าขนลุก

เริ่มจากแม่อาการไม่ดีแล้ว ทำให้เขาต้องเดินเข้าเดินออกห้องปลอดเชื้ออยู่ 4-5 รอบ

ในใจพี่เขาคือ อยากสวดมนต์ให้แม่ แต่สองจิตสองใจ เกรงว่า สวดแล้ว…เกิดทำให้แม่ไป หรือ สวดแล้วเป็นบุญให้แม่ครั้งสุดท้ายดี

แต่ใจอยากสวดมนต์ เพราะหลังจากได้บวชจนสึกมาไม่ถึง 2 สัปดาห์ สิ่งที่ยังทำอยู่ทุกวัน คือ สวดทำวัตรเช้าและเย็น สำหรับเราที่ได้ฟังรู้สึกทึ่งในใจ

เพราะถ้าเป็นแต่ก่อนพี่ชายคนนี้ ไม่มีทางพูดแบบนี้ เขาไกลวัดเกินกว่าจะรู้ธรรม การบวชเพียงไม่นานทำให้เขารู้ว่า การสวดมนต์ทำให้สงบ ทำให้ใจเย็น

และยังสวดอยู่แม้สึกแล้ว เราจึงรู้สึกดี อย่างน้อยพี่ชายเราก็รู้ต้นทางแห่งการรักษาจิตให้สงบแล้ว

แต่เรื่องที่พี่ยุทธเล่าหลังจากนี้ต่างหากที่ทำให้เราทึ่งยิ่งกว่า และรู้สึกขนลุกตาม

พี่เขาเล่าว่าพอตัดสินใจสวดมนต์ทำวัตรเย็นให้แม่ ก็บอกแม่ว่า สวดมนต์กันนะ แล้วก็เริ่มสวด สวดแบบเต็มรูปแบบ โดยมีแปลเป็นไทยด้วย

ก็สวดช้าแบบที่เคยสวด ช่วงไหน เป็นช่วงที่ผู้ชายเเละผู้หญิงสวดไม่เหมือนกัน ก็จะสวดของผู้ชายก่อน แล้วบอกแม่ว่า อันนี้ของแม่นะ สวดแบบนี้

ช่วงกลางของการสวด ความดันแม่เริ่มตก พี่ยุทธก็สวด แต่บางบทก็ข้ามไปเพราะ บางบทในความรู้สึกเรามันเศร้า

และเริ่มกลัวว่าจะสวดไม่ทันจบ เพราะความดันแม่ลดลงอีก จนกระทั่งถึงบทพาหุง และจบลงที่ สัพพะสังฆานุภาเวนะ, สะทา โสตถี ภะวันตุ เต ฯ

จบบทสวด พี่สาวกับน้องสาวที่นั่งข้างหลังกล่าว สาธุ สิ้นเสียง เครื่องที่วัดหัวใจของแม่ส่งเสียงติ๊ด กลายเป็นเส้นตรง แม่ไปตอนสวดมนต์จบพอดี

มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สำหรับพี่ยุทธ ถ้าเขาไม่ได้บวชเรียน เมื่อคืนเขาจะรับมือกับการจากไปของแม่อย่างไร

พี่ยุทธบอกพี่คงนั่งร้องไห้ไม่หยุด แต่โชคดีที่ได้บวช พี่ตั้งใจบวชให้แม่เท่านั้นไม่ได้ต้องการอะไร

ชีวิตพี่ไม่ได้รู้จักธรรมะ ไม่ได้คิดว่า จะบวชเพื่ออะไร เว้นแค่ถ้าบวช และตั้งใจปฏิบัติตามที่พระอาจารย์บอก แล้วพี่ได้อุทิศบุญให้แม่ได้ พี่จึงคิดบวช แม้จะมีอุปสรรค

มาถึงวันนี้ พี่รู้สึกว่า โชคดีมากที่ตัดสินใจบวช และสามารถพาแม่สวดมนต์ได้ในวาระสุดท้าย เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้…มันอยู่ข้างใน

เรามองพี่ยุทธ แล้วเข้าใจเลยว่า เมื่อลูกกตัญญูได้กระทำการครบ ดูแลแม่ทั้งกายคือ ทางโลก และทางธรรม เมื่อการจากลามาถึง เขาจึงไม่ร้องไห้ ไม่เสียใจ ไม่ห่วง

เพราะได้ทำดีที่สุดแล้ว…ในฐานะลูกชายที่รักแม่อย่างที่สุด

อนุโมทนาบุญที่พี่ตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ

อนุโมทนาที่พี่มีสติพาแม่สวดมนต์ในวาระสุดท้าย

และอนุโมทนาบุญที่พี่นำธรรมมาใช้ในชีวิตได้

ทุกข์ที่มี…ย่อมลดลงเพียง…รู้ธรรม