ชาวป่าตองกำลังจะตาย! โควิดพ่นพิษ กิจการปิดตัว ท่องเที่ยวเป็นศูนย์

ใครจะเชื่อ…ว่าจะมีวันแบบนี้ที่ป่าตอง แม้แต่คนในพื้นที่ (ช่างภาพอีจัน) คนภูเก็ตที่จากบ้านมาทำงานในเมืองกรุง กลับมาเห็นสภาพของป่าตองวันนี้ เงียบกริบ มืดมัว น้ำตาไหลพราก ถึงกับพูดไม่ออก

อีจันได้รับเรื่องร้องเรียนจากลูกเพจ ก็บินตรงมาที่ภูเก็ต เพื่อให้เห็นกับตา ถึงปัญหาที่ป่าตอง ก็พบว่า เงียบเหงามากๆ มันมืดๆ วังเวง เริ่มไร้ชีวิตเหลือเกิน นักท่องเที่ยวหายไปเกือบ 100% ส่วนโรงแรมที่ยังเหลืออยู่ประมาณ 100 จาก 400 หรือเหลือประมาณ 20-30% จากปีที่ผ่านมา ที่ยังมีตัวตนอยู่ คือมีชื่ออยู่ แต่ไม่ได้เปิด ส่วนโรงแรมที่เปิด อาจจะเหลือแค่ 5% ส่วนที่ปิดไปแล้ว นับไม่ถ้วน

หาดป่าตอง จ.ภูเก็ต หาดที่มีชื่อระดับโลก ที่ชาวต่างชาติหลงใหล
วันนี้ เปลี่ยนไปแล้ว

ใครจะเชื่อ…

โควิดแม้ไม่ติด ก็อาจตายได้ เจ้าของกิจการ โรงแรม ร้านอาหาร เจ้าของร้านค้า ในป่าตอง พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเรากำลังจะตาย ห้างร้านต่างๆ ทยอยปิดตัว เต็มไปด้วยฝุ่น สะท้อนให้เห็นว่า ไม่ได้เปิดร้านมานานมากๆ ตั้งแต่โรคระบาดโควิดเข้ามาเล่นงาน

เสียงสะท้อนจากผู้ประกอบการ เหมือนไฟที่ใกล้มอดแล้วจริงๆ 4-5 เดือนที่ผ่านมาเราลากกันมา แทบไม่มีรายได้เลย เหมือนแบต ที่ไฟค่อยๆ มอดไปเรื่อยๆ ซึ่งเราไม่รู้ว่าไฟดวงไหน บนในโต๊ะนี้ จะมอดลงไปก่อน คือเรียกได้ว่า เราไม่ได้รับความช่วยเหลืออะไรสักอย่าง เลวร้ายที่สุด คือ ป่าตอง ร้างแน่นอน

ซึ่งหนึ่งในผู้ประกอบการบนโต๊ะ ที่ร่วมสนทนากับอีจัน เล่าว่า ผมขอยกตัวอย่าง โมเดลถ้าเราไปไม่รอด จะเกิดอะไรขึ้น?

นายทุนจะเข้ามาซื้อเรา อันนี้ยังดี ที่เป็นนายทุนคนไทย แต่ถ้าเป็นนายทุนคนไทย ก็อาจไม่มีกำลังมาซื้อทั้งหมด เพราะราคาป่าตอง ไม่ได้น้อยเลย มันจะเปลี่ยนมือเป็นของต่างชาติหรือเปล่า จึงอยากฝากภาครัฐว่า จะยอมให้ป่าตอง ภูเก็ต เป็นส่วนหนึ่งของนักธุรกิจประเทศอื่น แล้วก็เอาเงิน โกยกลับไปประเทศ หรือมีอะไรที่จะช่วยเหลือได้บ้าง ซึ่งก็เหมือนผู้ป่วยในห้อง ไอซียู รอน้ำเกลือ ว่ามีใครจะมาเติมให้ เพื่อต่ออายุต่อชีวิต ในวันที่ชายหาด ไร้คน ถนนบางลา ที่เคยเลืองชื่อ ก่อนเคยเดิน ไหล่ชนไหล่ วันนี้ เหงาจับใจ

พี่แอน หนึ่งในสมชิกชมรมผู้ประกอบการป่าตอง เล่าว่า เที่ยงคืน ขี่จักรยานกลับบ้าน ได้ยินเสียงคลื่นชัดมาก ทั้งที่ห่างกันประมาณ 200 เมตร ผู้คนหายไปกว่าร้อยละ 90 พี่เจ้าของร้านอาหาร ในถนนบางลา บอกว่า ลูกค้า นักท่องเที่ยวหายไป 90 กว่าๆ เปอร์เซ็น ไม่รู้จะบอกอย่างไร คนที่อยู่ พยายามอยู่อย่างมีหวัง พยายามสู้ ตามกำลัง แต่จะทนได้อีกนานแค่ไหน? ไม่มีใครรู้ได้เลย

ไม่ขออะไรมาก ขอให้พนักงานมีงานทำ ซึ่งไม่มีเงินเดือนให้ เพราะไม่สามารถจะจ่ายได้ ซึ่งทำงานแลกกับที่พักและอาหาร เพื่อประคองชีวิตไปก่อน บ้างให้พนักงานไปขายอาหารตามสั่ง บางคนไปขายน้ำตามตลาดนัด เพื่อปรับตัว และเอาตัวรอด ซึ่งมันเจ็บปวด มันช้ำในอย่างบอกไม่ถูก ระบมไปหมด ทุกคนมีการปรับตัว เป็นการเพิ่ม และพักอาชีพเดิม เพราะไปต่อไม่ได้ แต่ท้องก็ต้องอิ่ม เพื่อสู้ต่อ ด้วยคนป่าตอง เราอาศัย นักท่องเที่ยวต่างชาติ ซึ่งสนามบินไม่มีไฟล์ท ไม่มีนักท่องเที่ยวต่างชาติ ต้องพยายามทำอย่างไรให้หายใจให้ยาวขึ้น ใช้พลังงานให้น้อยที่สุด ที่ผ่านมารัฐมีการเยียวยา แต่ยา…ช่วยรักษาได้แค่ไหน? คนไข้ กำลังโคม่า

พี่แอน เล่าเสริมว่า นักท่องเที่ยวชาวไทย ไม่มาเที่ยว เหมือนรัฐ ฉีดยาไม่ตรงจุด ซึ่งทีมเรา พยายามมาสร้างสีสัน ให้ไฟมันสว่างสักจุดหนึ่ง แต่มันเหมือนพลุ ที่จุดไปแล้ว ท่ามกลางแสงที่มืด เรามีการจัดงาน ขายของ เพื่อปลุกคืนชีพให้ตัวเราเองก่อน สร้างชีวิตเราก่อน เพราะที่ผ่านมาเรายิ้มไม่ออกแล้ว เราจึงรวมตัวกันจัดงานขึ้นมา มาช่วยขาย มาช่วยตรงนี้กันหน่อย ให้มันมีแสงสว่าง แต่มันเหมือนการจุดพลุ และหายไปบนท้องฟ้า มันไม่ต่อเนื่อง เพราะไม่ใช่แสงสว่างที่ถาวร ซึ่งทำให้เราเห็นชาวบางลา ที่ไม่ได้ยิ้มมากว่า 4-5เดือน กลับมายิ้มได้อีกครั้ง แต่มันยิ้มได้วันเดียว ซึ่งไม่ได้รับการช่วยเหลืออย่างต่อเนื่อง ไม่ได้รับการช่วยเหลือจากภาครัฐอย่างเต็มที่

ไฟที่ค่อยๆ ดับลงไปทีละดวง นั่นหมายความว่า ผู้ประกอบการส่วนใหญ่ ปิดไป 100% ซึ่งถนนหน้าหาดปิดไป 100% นับตั้งแต่โควิดมา ถนนเส้นอื่นๆ ก็ค่อยๆมอดไปทีละดวง ก่อนที่ป่าตอง จะเหลือเพียงความมืดมิด อยากให้เสียงของผู้ประกอบการชาวป่าตอง ดังไปถึงผู้มีอำนาจ “ช่วยชาวป่าตองด้วย”