สัมผัสวิถีชนเผ่ามอเเกน ชาวเกาะสุรินทร์ใต้ จ.พังงา

ใครจะไปคิดว่าบนเกาะห่างไกลสิ่งอำนวยความสะดวกขนาดนี้ จะมีหลายชีวิตดำรงค์อยู่ได้โดยไม่โหยหาความเจริญจากเดิมที่เป็นอยู่

จันมาพังงาครั้งนี้ นอกจากจะหลงรักความสวยงามของทะเลอันดามันเเล้ว จันขอยกใจให้ความน่ารักชาวเกาะมอเเกน เป็นอีกหนึ่งอย่างที่จันไม่พูดถึงไม่ได้

หลายคนคงอยากรู้ว่าชาวมอเเกนคือใครมีความเป็นมาอย่างไร วันนี้จันจะพามาทำความรู้จักความน่ารักของคนเกาะที่จันได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง

หลังจากพี่ๆ sea star พาจันนั่งสปีดโบ๊ทจากบนฝั่ง ใช้เวลาประมาณ 1.30 น. ก็จะมาเกาะสุรินทร์ใต้ ซึ่งที่นี่เป็นหมู่บ้านของชาวมอเเกน ชาวหมอเเกนหรือคนเกาะมอเเกน เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่บนเกาะสุรินทร์ใต้ วิถีส่วนใหญ่อยู่ในทะเลเเละบนเกาะ เเต่เดิมชาวมอเเกนไม่ตั้งหลักปักฐานอยู่เป็นหลักเเหล่ง จะล่องเรือไปตามเกาะต่างๆ เเละเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาตั้งหมู่บ้านอยู่บนเกาะสุรินทร์ใต้ หมูเกาะสุรินทร์ จ.พังงา ชาวมอเเกนพูดภาษาออสโตรนีเซียน หรือภาษามอเเกน ไม่มีศาสนา เเต่คนที่นี่นับถือผีเเละบรรพบุรุษ คนที่นี่ไม่มีโรงพยาบาลเเละหมอรักษาโรค เวลาเจ็บป่วยก็จะใช้หมอทรงในการรักษา ก่อนที่จะได้รับนามสกุลพระราชทานจากสมเด็จย่า คือนามสกุล "กล้าทะเล" ที่เเสดงถึงความเป็นชาวมอเเกนที่เเท้จริง

หลังจากลงจากเรือเดินเข้าหมู่บ้าน ก็จะมีเด็กๆ เเละสาวๆ สุดน่ารัก นั่งขายของที่ระลึกเป็นงานเเฮนด์เมดจากงานไม้สลัก เเละสร้อยคอจากเปลือกหอย ซึ่งงานทุกชิ้น ชาวมอเเกนเป็นคนเอง เเละไม่ได้มีเเค่ร้านเดียว เเทบทุกบ้านจะออกมาตั้งโต๊ะขายของเป็นเเนวยาวจนสุดหาด เลือกอุดหนุนได้ตามความชอบ เเละสิ่งที่จันเห็นในความเหมือนกันของคนที่นี่คือบ้านที่ใช้ใบจากสร้างเเทบทุกหลัง เเละมีรูปทรงเดียวกันคือบ้านชั้นเดียวยกสูง ซึ่งบ้านทุกหลังเพิ่งถูกสร้างใหม่เมื่อ 1 ปีที่ผ่านมา เพราะหมู่บ้านเกิดไฟไหม้เสียหาย 61 หลัง จาก 81 หลัง ก่อนที่รัฐบาลจะเข้ามาช่วยเหลือเเละสร้างบ้านให้ชาวหมอเเกนใหม่ทั้งหมด ก่อนหน้านี้ชาวมอเเกนยึดอาชีพชาวประมงก่อนที่รัฐบาลเเละชาวเมืองพังงา จะนำอาชีพบริการนักท่องท่องเที่ยวเข้ามาทำให้คนที่นี่มีรายได้ ทั้งขับเรือหางยาวพานักท่องเที่ยวชมเกาะ เเละเเม่บ้านของอุทยานที่บริการดีมากๆ

เเละที่ทำจันประทับใจคือคนที่นี่ใจดี อยากได้อะไรก็จะหามาให้ แอบมาทาแป้งทานาคากันเเดดให้จันด้วย น่ารักสุดๆ ที่สำคัญคนที่นี่พูดไทยคล่องปร๋อ เเละไม่ได้พูดได้เเค่ภาษาไทย บางคนยังพูดภาษาจีน,ฝรั่งเศส,เมียนมา ได้อีกด้วย เพราะทุกคนต่างเรียนรู้เพื่อปรับตัวเพื่อพูดคุยกับนักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมเยือนพวกเขาบ่อยๆ ชุมชนมอเเกนส่วนใหญ่จะมีผู้หญิงเเละเด็กๆ เพราะผู้ชายจะออกเรือหาปลา ออกทะเลทีก็จะใบ้เวลานาน ส่วนคนที่ทำงานอยู่ที่บ้านก็จะเป็นคนขับเรือส่งนักท่องเที่ยว เเละคนมอเเกนดั้งเดิมไม่ใช่คนผิวดำ บรรพบุรุษเป็นคนผิวขาว เเต่ด้วยเเดดเเละลมทะเล ทำให้ผิวคนที่นี่เปลี่ยนเป็นผิวสีเเทน

ถ้าวันนี้จันไม่ได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง คงไม่รู้ว่าบนเกาะที่สงบเเละไกลขนาดนี้ จะมีกลุ่มคนอาศัยอยู่เเถมทุกคนดำเนินชีวิตได้อย่างราบรื่นเเม้ไม่มีเทคโนโลยี ซึ่งตอนนี้ความสะดวกอาจจะเข้ามาบ้างเช่นไฟฟ้าจากโซล่าเซลล์เเละสัญญาณจากจานดาวเทียม เเต่ทุกคนยังความเป็นชาวมอเเกน ไม่หาไม่ได้จากที่ไหนถ้าไม่ใช่บนเกาะสุรินทร์ใต้เเห่งนี้ จันพูดไปก็คงไม่เท่ากับทุกคนต้องมาสัมผัสความน่ารักของชาวมอเเกนด้วยตัวเอง มาเที่ยวหมู่เกาะสุรินทร์กันเยอะๆนะคะ โควิด-19 ไม่ได้กระทบเเค่คนบนฝั่ง คนบนเกาะอย่างชาวมอเเกนก็ลำบากไม่เเพ้กัน แวะเข้าไปให้กำลังใจชาวพังงา เเละชาวมอเเกนกันนะ เเล้วจะประทับใจเหมือนจัน