ท่าเรือแออัด สวนทาง การป้องกัน โควิด ปชช.พ้อ โควิดก็กลัว แต่เกรง จะอดตาย มากกว่า

“เรารู้เราเห็นว่าว่าโรคระบาดครั้งนี้มันอันตรายยังไง แล้วจะทำอย่างไรที่จะป้องกันมันได้ แต่ความจริงมันสวนทางกันนะ ดูเอาสิ มันทำง่ายซะที่ไหนกัน”

เสียงของผู้โดยสารคนหนึ่ง ที่มารอขึ้นเรือที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง ย่านในกลางกรุงเพื่อรอกลับบ้านเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ภาพคนสวมแมสก์ยืนแออัดในเรือ ไม่ได้เพิ่งเกิดแค่ตอนนี้ แต่ภาพนี้เราเห็นมานานมากๆแล้ว

วานนี้ 7 ม.ค.2564 จันได้ไปสำรวจบรรยากาศ ย่านห้างใหญ่ใจกลางกรุง เซนทรัลเวิลด์ และได้ไปพูดคุยกับพ่อค้าแม่ค้า และประชาชนที่สัญจรในละแวกนั้น อย่างหนึ่งที่จันสังเกตเห็นและต้องเข้าไปสอบถามทันทีคือ ท่าเรือคลองแสนแสบ แน่นอนว่าเมื่อสถานการณ์โควิดกลับมาระบาดอีกครั้ง แต่รัฐบาลไม่มีคำสั่งให้ล็อกดาวน์และทำงานที่บ้านอย่างชัดเจน เพราะเกรงจะกระทบความเป็นอยู่ของประชาชน ฉะนั้นคนหลายกลุ่มก็ต้องใช้ชีวิตตามปกติ ออกมาทำงานตามปกติ แม้จะต้องเสี่ยงและระวังตัวเองมากขึ้นหลายเท่าแต่พวกเขาก็ต้องทำ

เวลาเกือบ 17.00 น. เวลาเลิกงานของพนักงานออฟฟิศแถวนั้น คนเริ่มทยอยกันเดินมาขึ้นเรือ และแน่นอนเวลานี้เป็นเวลาเลิกงานที่พร้อมเพรียงกัน คนเริ่มแน่นขึ้น แม้เรือเร็วเรือด่วน จะมาทุก 2-3 นาที แต่แทบไม่มีลำไหนที่มีผู้โดยสารน้อยเลยสักลำ ทุกคนใส่แมสก์เพื่อป้องกันโควิดและเชื้อโรคกันทุกคน ไม่มีใครไม่ใส่ตอนมาขึ้นเรือ ทางท่าเรือก็จะมีเจลแอลกอฮอล์บริการ ทุกคนก็ปฏิบัติตามเป็นอย่างดี แต่พอถึงเวลาขึ้นเรือ ระยะห่างที่หลายๆคนรู้ดีว่าเราต้องรักษา มันกลายเป็นเรื่องยากที่จะควบคุม

จันได้พูดคุยกับผู้โดยสารท่านหนึ่ง ยิงคำถามไปโต้งๆ ตรงๆ ไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา “เราโดยสารในเรือที่แออัดแบบนี้ มีกลัวบ้างไหมคะ”
แม้เป็นคำถามที่ดูจะบาดลึกความรู้สึก แต่จันเชื่อว่าคำตอบจะชัดเจนที่สุด
ผู้โดยสารรีบตอบจันแทบไม่ต้องประมวลคำถามใดๆ
“ ถามว่ากลัวไหม เรากลัวแน่นอน โรคระบาดนะ แต่เรารู้เราเห็นว่าว่าโรคระบาดครั้งนี้มันอันตรายยังไง แล้วจะทำอย่างไรที่จะป้องกันมันได้ แต่ความจริงมันสวนทางกันนะ ดูเอาสิ มันทำง่ายซะที่ไหนกัน โควิดก็กลัว แต่ก็เกรงจะไม่มีกิน คนมีเงินหน่อยเขาก็เลือกนั่งแท็กซี่ มีรถส่วนตัว เราทำแบบนั้นไม่ได้ เราไม่ได้มีเงินสำรองขนาดนั้นนะ ทางเดียวที่ทำได้ เสี่ยงเอานี่แหละ ไม่โควิดก็คนนี่แหละจะแพ้กันไปข้างหนึ่ง ”
ประโยคคำตอบที่มีความเจ็บปวดซ่อนอยู่ แม้ไม่มีคำว่าเจ็บปวดในประโยค แต่คำนั้นมันชัดมากๆ

จะทำอย่างไรกัน เมื่อชีวิตก็ต้องดำเนินต่อ ท่ามกลางโรคระบาดที่ไม่ใยดีเราเลย ถ้าเลือกได้จันเชื่อว่าไม่มีใครอยากเผชิญความเสี่ยงแบบนี้ แต่เพราะสถานการณ์บีบบังคับ เราต้องทำมัน สู้กันต่อนะคะ วันนี้มันอาจจะแย่หน่อย แต่เชื่อว่าวันต่อๆไป มันต้องดีขึ้นกว่านี้ ใจภาวนาให้เป็นเป็นอย่างนั้น เราจะผ่านไปด้วยกัน