เสียงคนไร้บ้าน ตอบชัด ตั้งใจนอนข้างถนน เพราะชีวิตนี้หาสุขไม่เจอเเล้ว

ประโยคบีบความรู้สึก เสียงคนไร้บ้าน ตอบชัด ตั้งใจนอนข้างถนน เพราะชีวิตนี้หาสุขไม่เจอเเล้ว

บั่นปลายชีวิตนี้ เราคิดว่าจะเจอสุขอีกกี่ครั้ง สุขจากคนอื่น หรือสุขจากเราสร้าง มันก็คือสุขที่เรายังหวังว่ามันต้องเกิดกับเรา

เเต่มันจะเศร้าเเค่ไหน ถ้าชีวิตที่เหลือของเรา เรามั่นใจว่ายังไงก็ไม่เจอความสุขอีกเเล้ว!

ทำไมจันถึงพูดประโยคนี้ออกมา เพราะมันคือประโยคที่จันได้ยินจากคนไร้บ้าน หรือหลายคนเรียกพวกเขาว่าคนเร่ร่อน คนจรจัด สารพัดที่จะเรียก เเต่พวกเขาก็คือคนเหมือนเรา สิ่งเดียวเราพึงนึกในหัวใจอยู่เสมอ ถ้าเขาเลือกได้ เขาคงไม่อยากเป็นแบบนี้ เเต่ประโยคนี้ไม่จริงเสมอไป เพราะบางชีวิตเขาเลือกเเล้วที่จะเป็นแบบนี้

ภาพจากอีจัน
จันมีโอกาสได้ไปสัมผัสทุกข์ ของคนไร้บ้าน ที่พวกเขาใช้ชีวิตในห้วงเวลาพักผ่อน อยู่บนฟุตบาท ห่มผ้าห่มบางๆ 1 ผืน เเสงไฟส่องสว่าง เสียงรถราวิ่งผ่านตลอดคืน ยุงเเละเเมลงรุมตอมจนไม่รู้จะปัดเป่าไล่ไปยังไง เราเห็นเรามอง เราสัมผัส ก็ต้องพูดว่านี้มันคือความลำบากอย่างเเสนสาหัส ชีวิตที่มีความสุขไม่ควรมาอยู่มานอนแบบนี้ เเต่ที่จันได้ยินจากปากชายไร้บ้านวัย 70 ปี ชาวนครสวรรค์คนนี้คือ "อยู่แบบนี้มา 10 ปีเเล้ว สบายดี ไม่สบายตรงไหน มีข้าวกินเขาเอามาเเจกประจำ กินอิ่ม นอนก็หลับ สบายใจที่สุด" จันฟังเเล้วยังไม่ค่อยเข้าใจกับความสุขที่ จึงถามซ้ำ ด้วยความสงสัย "เเล้วลุงไม่อยากกลับไปอยู่บ้านหรอคะ?" คุณลุงแทบไม่ต้องใช้เวลาคิดที่จะตอบจัน เขาส่ายหัวพร้อมร่ายยาวความในใจ "ไม่กลับหรอก ลูกมาตามหลายครั้งเเล้ว เเต่เราไม่กลับ ไม่รู้จะกลับไปทำไม กลับไปก็คงทะเลาะกัน เขาไม่ทะเลาะกันก็มาทะเลาะกับเรา อยู่ที่นี่เเหละสบายใจ ไม่ต้องทะเลาะกับใคร อยู่คนเดียวตายคนเดียว" ประโยคสุดท้ายที่ลุงพูด มันบีบความรู้สึกในใจจันมากๆ คนเราต้องสิ้นหวังในชีวิตเเค่ไหนถึงจะอยากอยู่คนเดียวตายคนเดียว ไม่อยากหวังอะไรกับโชคชะตาที่มันโหดร้าย บางคนมีบ้าน มีครอบครัว เเต่ไม่ขอกลับบ้าน ทั้งที่บ้านก็อยู่ไม่ไกล ไม่ลำบากเกินไปที่จะกลับบ้าน เเต่เขาเลือกที่จะไม่ไป ไม่กลับ ยอมลำบากกายดีกว่ากลับไปลำบากใจ
ภาพจากอีจัน
ทำให้จันเห็นว่า คนไร้บ้านบางคน เขาตั้งใจไร้บ้าน เเต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาเต็มใจที่จะอยู่ยากลำบากแบบนี้ หากเขามีเงินมีกำลังที่จะหางานทำหาเลี้ยงชีพตัวเอง เขาก็จะหาเช่าบ้านไว้พักพิงยามบั้นปลายของชีวิตสักหลัง เเต่ความเป็นจริงมันช่างโหดร้าย เขาไม่มีเงิน ขาดกำลัง เเม้เเต่สิทธิ์ที่จะคิดว่าอยากมีอยากทำ ยังริบหรี่ในหัวใจของคนไร้บ้านเหลือเกิน ตั้งใจไร้บ้าน เเต่ไม่ได้ตั้งใจไร้ค่า เขายังอยากมีความสุข เเม้ความสุขจะไม่เลือกเขาก็ตาม