ภาพคนไร้บ้านที่นอนอยู่ข้างถนน มีเพียงผ้าห่มบางๆ ไว้คลุมกาย คลายทุกให้ผ่านไปวันๆ ไม่ใช่ภาพที่เราเพิ่งเห็น แต่เป็นภาพที่เราเห็นจนชินตา ชินความรู้สึก ในสังคมไทย
ภาพจำที่ไม่ค่อยหน้าจำเหล่านี้ อยู่ในชีวิตเรามานาน จันเป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่ปฎิเสธว่า ภาพเหล่านี้ เป็นภาพที่จันไม่อยากจำ ทุกครั้งที่เราเห็น เรามักจะหันกลับมาถามตัวเองเสมอ เราโชคดีแค่ไหน ที่มีบ้านไว้ซุกกาย ในวันที่เราทุกข์สาหัส แต่พวกเขาไม่มี
และอีกหนึ่งคำถามที่มันผุดขึ้นมาทุกครั้งที่เราเห็นภาพเหล่านี้ เขาอยู่ที่นี่มานานแค่ไหน ทำไมเขาถึงทนได้
ภาพจากอีจัน
1 วัน 1สัปดาห์ หรือ 1 เดือน หรือ 1 ปี มันก็ไม่ควรมีใครมาเผชิญชีวิตแบบนี้ แต่บางคนครึ่งชีวิตของเขา อยู่แบบนี้ กินแบบนี้ นอนแบบนี้ และคงเขาคิดว่า เขาคงจะตายแบบนี้ ในวันที่จัน ได้นำของไปแจกและพูดคุย กับคนไร้บ้าน หลายชีวิต ทำให้จันรู้ว่าทุกชีวิตทุกข์เหมือนกัน แต่ต้นเหตุของทุกข์เท่านั้นที่ต่างกัน ชายคนหนึ่ง มีอาชีพก่อสร้าง อายุ 62 ปี ปูเสื่อผืนเก่าๆ ห่มผ้าผืนบางๆ นอนข้างคลองที่มียุงและแมลงรุมตอมกวนใจ เสียงรถรากวนหู แต่เขาหลับตาและทำเหมือนไม่มีมีอะไรเกิดขึ้น นี่คือสิ่งที่เขาต้องทน
ภาพจากอีจัน
เมื่อเข้าไปหาลุง ประโยคแรกที่จันถามด้วยความสงสัย “ลุงทำไมมานอนที่นี่คะ?” มันอาจเป็นคำถามกระแทกความรู้สึก แต่คำตอบมันจะชัดเจนที่สุด “ผมทำงานก่อสร้างครับ ช่วงหยุดปีใหม่เจ้านายไม่อยู่ งานเลยหยุด ไม่รู้จะไปทำงานที่ไหน เลยมานอนที่นี่” ทันทีที่ได้ฟังประโยคนี้ ในใจจันคิดว่า ลุงเพิ่งมานอนข้างถนนตอนงานไม่มีแน่ๆ ปกติลุงไม่ได้มีวิถีชีวิตแบบนี้ แต่ความจริงที่จันกำลังจะได้ยินมันกลับกัน เสียงลุงเล่าฉากชีวิตแสนเศร้าให้จันฟัง “ผมเป็นคนนนทบุรีครับ ทำงานก่อสร้างอยู่ในกรุงเทพฯ และผมก็นอนแบบนี้มา 16 ปีแล้ว อยู่แบบนี้กินแบบนี้ และคงจะตายที่นี่แหละ” ประโยคนี้มันทำไมเศร้าอย่างนี้
ภาพจากอีจัน
ลุงมีงานทำ มีรายได้ หลายคนสงสัยทำไมถึงไม่หาห้องเช่าอยู่ให้ชีวิตสบายกว่านี้ แต่ลุงบอกจัน มีรายได้ก็ไม่พอกับภาระ มีลูกมีเมียที่ยังรออยู่ขอแค่เขาได้สบาย แม้ตัวเองจะต้องนอนข้างถนนแบบนี้ก็ยอม มองข้างๆลุงมีถ้วยข้าว ราดน้ำแกงและกินไปแล้วบางส่วน วางไว้ข้างๆที่ลุงนอน จันถามลุง กินข้าวแล้วหรอคะ? ลุงตอบ กินแล้วครับ กินเสร็จก็นอน วิถีชีวิตของลุงวนลูปอยู่แบบนี้ทุกวัน เช้าก็สู้ก็ดิ้นรนหาเงินมาประทังชีวิต ตกกลางคืนก็มานอนข้างถนนเพื่อรอให้ถึงเช้า 16 ปีที่ลุงอยู่แบบนี้ และลุงบอกกับจันว่าเขาจะต้องอยู่แบบนี้ไปอีกจนชีวิตจะหมดลมหายใจ
ภาพจากอีจัน
ขณะที่จันคุยกับลุง สายตาก็เหลือบไปเห็นคนไร้บ้านที่นอนใกล้ๆกัน เขามีมุ้งมากลาง เลยอดถามลุงไม่ได้ “ลุงไม่ซื้อมุ้งแบบนั้นมานอนบ้างล่ะคะ ยุงไม่กัดด้วยนะ” คำตอบที่ลุงให้จันคือ รอยยิ้มแห้งๆ ไม่มีประโยคใดๆ ออกมา เพราะนั่นคือคำตอบที่ชัดที่สุด ว่าเขาไม่มีเงินแม้จะซื้อมุ้งหลังละไม่กี่ร้อยบาท ทำไมชีวิตมันน่าเศร้าแบบนี้ สิ่งที่จันทำได้ดีที่สุดในตอนนั้นคือ บอกกับลุงให้สู้ๆ อดทนนะ และจันเชื่อว่าสักวันมันจะต้องดีกว่านี้ มันคือประโยคปลอบโยนห่วยๆ ที่ในใจเรารู้ดีว่ามันยากที่จะเกิดขึ้น แต่ในใจยังหวังว่ามันจะเกิดขึ้น แม้มันจะริบหรี่แค่ไหน