มันน่าเศร้า…ที่ต้องมองบ้านตัวเองน้ำท่วม เเต่ทำอะไรไม่ได้
ที่นี่ อ.กมลาไสย จ.กาฬสินธุ์ ค่ะ ถนนเส้นนี้ คือ ถนนเข้าเมืองกาฬสินธุ์ เเละเป็นเส้นทางที่จะไป อบต.เจ้าท่า จุดที่ตั้งโรงครัวลุงอู๊ดอีจัน ตอนที่เราขับรถผ่านครั้งเเรกที่มา ก่อนที่จะถึงสะพานข้ามเเม่น้ำชี เจอเตนท์เรียงรายอยู่ข้างถนน นึกว่าเป็นจุดวางข้าวให้กับชาวบ้าน พอมองดีๆกลับไม่ใช่ นั่นคือ ที่หลับที่นอนของชาวบ้าน มองกว้างออกไปอีก เจอน้ำท่วมบ้านอยู่หลายหลัง บางหลังมิดหลังคา…
วันต่อมา เราเลยลงไปคุยกับชาวบ้านก็ได้ฟังเรื่องราวที่ทุกข์ใจของเขา
ชาวบ้านบอกว่า บ้านโดนน้ำท่วมทุกปี เเต่ปีนี้หนักกว่าทุกๆปีที่ผ่านมา หน่วยงานมาเเจ้งเเล้วว่าฝนจะตกให้ระวังน้ำท่วม เเต่พอน้ำมาเก็บของเเทบไม่ทัน จุดนี้ใกล้เเม่น้ำชี ไม่เเปลกที่น้ำจะท่วมหนักขนาดนี้ ชาวบ้านบอกว่าท่วมจนชินเเล้ว
ทุกๆปี ประตู หน้าต่าง ไหลไปตามน้ำ พื้นทรุดตัว ต้องเสียเงินซ่อมหลังจากที่น้ำลด วนเวียนอยู่เเบบนี้ ได้เเต่มองบ้านที่น้ำท่วมเเล้วก็เศร้าใจ
เเต่ในความชินนั้น กลับมีความทุกข์ใจอยู่ไม่น้อย
การใช้ชีวิตที่เปลี่ยนไป ต้องกางเตนท์นอนกันข้างถนน ใช้ผ้าใบล้อมรอบ ยกเเคร่มาเป็นเตียงนอน นอนเบียดกันมาจะครึ่งเดือนเเล้ว ตอนกลางคืนเสียงรถขับผ่าน หลับไม่เคยสนิทสักคืน กลัวเกิดอุบัติเหตุ
สิ่งที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดก็คงจะเป็น ห้องน้ำ
หน่วยงานเอาห้องน้ำเคลื่อนที่มาให้ใช้ เเต่ต้องใช้หลายคน ทั้งเด็กหญิง เด็กชาย เเละผู้ใหญ่ ถามว่าอยู่กันยังไงเเบบนี้ ชาวบ้านบอก อยู่กันตามยถากรรม
