บางคนฝันหวาน ว่าการไปทำงานต่างประเทศ งานสบาย เงินจะดี แต่สุดท้าย ฝันนั้นเป็นแค่ฝันสลาย
ล่าสุดวันนี้(27 พ.ย. 65) มูลนิธิปวีณา พร้อม พันเอก ณฑี ทิมเสน ผู้บังคับหน่วยเฉพาะกิจ กรมทหารม้าที่ 2 พล.ต.ต ดุลเดชา อาชวะสมิตระกูล ผู้บังคับการตำรวจภูธร จ.เชียงราย พ.ต.อ.เขมชาติ วัฒนนภาเกษม ผกก.ตม.แม่สาย และนางสาวภาณี จันทร์ตัน พมจ.เชียงราย เพื่อรับหญิงไทยทั้ง 3 ราย โดยมีทหารเมียนมา ทหารไทย สถานฑูตไทยในเมียนมา และตำรวจไทย ช่วยเหลือในการนำหญิงไทย ทั้ง 3 คน กลับมาประเทศไทย
หลังจากได้รับการช่วยเหลือ น.ส.เอ ได้เปิดเผยว่า มีเพื่อนมาชวนไปทำงานที่ประเทศเพื่อนบ้าน โดยบอกว่าเป็นงานชงเหล้า ให้เงินดี มีที่พักฟรี เมื่อไปแล้วไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย
ตนเองกับเพื่อนอีก 2 คนจึงตัดสินใจไป โดยมีรถกระบะมารับที่สนามบินเชียงใหม่ ไปนอนพักที่โรงแรม แห่งหนึ่ง หลังจากนั้นตื่นมาขึ้นรถเหมือนรถกระบะขนของไปดอย ไปที่เอยอ่างข่าง แล้วก็เดินเลาะเขา ประมาณครึ่งชั่วโมง ลงดอยนอแล แล้วรอประมาณ 3-4 ชั่วโมง แล้วก็ขึ้นมอเตอร์ไซต์ไปลงที่ประเทศเมียนมา มีรถเก๋งมารับไปนอนที่บ้านชาวบ้านที่เมียนมา ขึ้นรถเก๋งคันเดิม ไปที่ศูนย์รับส่งคน แล้วก็แยกกันขึ้นรถคนละคันไปกับชาวบ้าน ไปถึงลาชู แล้วมีคนอินเดียมารับเข้าเล้าไก่ รวมกันแล้วใช้เวลาเดินทางนานประมาณ 5 วัน
แต่เมื่อไปถึงก็ต้องเซ็นสัญญาแล้วบอกว่าตัวเองเป็นหนี้ 90,000 บาท และบอกให้ตนเองดมเค แต่ตนเองไม่เคยดมมาก่อน ก็บอกว่าดมไม่เป็น เขาบอกว่าถ้าดมไม่เป็น ให้จ่ายหนี้มา แล้วกลับไทยไปเลย นอกจากนั้นยกถูกขายไปให้กับร้านอื่นถึง 2 ครั้ง ทำให้เป็นหนี้ 250,000 บาท ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มทำงานเลย
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างไม่โอเคก็ตัดสินใจหนีออกมา โดยหลอกทหารที่คุมอยู่ในโรงแรม ทำตัวเหมือนเป็นนักท่องเที่ยว พอหนีออกมาแล้ว ก็มีรถมอเตอร์ไซค์มารับ ออกไปประมาณ 2 กิโล ก็โดนทหารเมียนมาจับตัวไว้ แล้วนำไปซ่อนไว้เกือบเดือน เพื่อให้พ้นจากคนกลุ่มที่หลอกมา หลังจากนั้นก็ได้ ตม.จากฝั่งไทยประสานมาช่วย มารับที่บ้านหลังนึง
หลังจากนั้นมาที่ ตม. ของประเทศเมียนมา แล้วถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย ถูกจับติดคุกขี้ไก่ ที่เป็นคุกไม้ มีลวดหนามล้อมเอาไว้ ไม่มีข้าวกิน ต้องเคาะขอของกินจากห้องขังที่อยู่ติดกัน เพื่อประทังชีวิต มาม่า 1 ห่อ ต้องกินกัน 3 คน แล้วต้องถูกจับตามกฎหมายของเมียนมา อยู่ในคุกขี้ไก่ นานถึง 3 อาทิตย์ ตั้งแต่วันที่ 5 พ.ย. – 26 พ.ย. 65 แล้วก็ถูกปล่อยตัวออกมา
เคยคิดว่าถ้าตอนนั้นทางมูลนิธิปวีณาไม่ช่วยเหลือไว้ ตนเองก็จะออกมาให้ทหารยิงเพื่อฆ่าตัวตาย ดีกว่าต้องมาอยู่ที่นั่น ในวันนี้พอกลับมาถึงไทยก็ดีใจ ดีใจที่เราได้กลับบ้านอีกครั้ง
