เรื่องเล่าจาก บก. อีจัน สู่ความสุข น้องบอส เด็กชาย 5 ขวบ ป่วยมะเร็ง

ดีใจที่เห็นเรื่อง น้องบอส เเล้วไม่ได้มีความคิดเเค่อยากทำข่าว
ดึกๆ คืนวันพุธ เตรียมตัวจะกลับบ้านอยู่ละ เเต่ไปเจอรูปเด็กผู้ชายคนนึงหน้าฟีดเฟซบุ๊ก ตาดำคล้ำวงกว้าง ขาเล็ก ตัวผอมซูบ ร่างกายไม่เหมือนเด็กทั่วไป
เด็กคนนี้คือใคร ? ป่วยเป็นอะไร ? ทำไมคนถึงสนใจเด็กคนนี้ ? เราพยายามหาข้อมูลในเฟซบุ๊ก
จนเจอต้นโพสต์ ของพี่กู้ภัยคนหนึ่่ง

อ่านได้เเค่นิดเดียว มันก็จุกอกไปหมด เด็กคนนี้อายุเเค่ 5 ขวบ น้องเป็น มะเร็งระยะสุดท้าย ฐานะครอบครัวก็ไม่ได้มีมาเจือจุลการรักษามากพอ
น้องชื่ออะไรเรายังไม่รู้ค่ะ เเต่สงสารจับใจ มันหนักเกินไปสำหรับเด็กอายุเเค่นี้
ในใจตอนนั้นคิดเเค่ว่า ครอบครัวนี้ต้องได้กำลังใจมากที่สุด
เลยโพสต์ขึ้นเพจ ขอข้อมูล ขอที่อยู่ ขอให้สังคมอีจันมาช่วยกันส่งกำลังใจไปให้ครอบครัวนี้
ก่อนจะไลน์ไปหา พี่จัน "หนูขอไปหาน้องนะคะ" ในคืนนั้นเลย
พี่จัน ยังไม่ได้อ่านข้อความหรอก เพราะมันดึกมากเเล้ว
เเต่คืนนั้นทั้งคืน คิดวิธีที่จะช่วยน้อง ช่วยครอบครัวน้อง ไปเเล้ว หาข้อมูล หาเบอร์โทร
น้องชื่อบอส บ้านอยู่ชัยนาท
เช้ามาก็ฝากให้น้องนุ๊ก นักข่าวของเรา โทรหาเเม่ เพื่อขอข้อมูลน้อง
น้องนุ๊ก มาเล่าให้ฟังหลังคุยโทรศัพท์เสร็จ ใจมันเจ็บจี๊ด เเม่บอกว่า น้องอยู่ได้อีกเเค่เดือนเดียว ครอบครัวนี้อยู่กัน 5 คน คุณตาตาไม่ดี มองแทบไม่เห็น น้าก็เดินไม่ได้ คุณยาย ก็อายุเยอะมากเเล้ว เเต่ยังพอมีเเรงช่วยดูเเลน้องบอส ก็เหลือเเค่ เเม่แอน ที่เป็นเสาหลักของครอบครัวนี้
เเม่แอนบอกมาว่าไม่ต้องการเงิน ไม่ต้องการของเเล้ว เพราะได้มาก็ไม่รู้จะได้ใช้กับน้องอีกนานเเค่ไหน เเค่นี้มันก็มากเกินพอเเล้ว
กลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ เพราะกลัวเด็กๆจะเห็นว่า พี่ยาน้ำตาซึม
เลยบอกนุ๊ก ว่า งั้นเราไปทำกับข้าวให้ครอบครัวเขากินกัน เเม่อยากกินอะไร นุ๊ก ไปถามมานะ อยากกินอะไรไปทำให้เขาได้กิน วันที่เราไปหาเขา เขาต้องมีความสุขที่สุด
ตอนนั้น ยังไม่มีงบสักบาท เลยนะ เเต่เเค่เอ่ยปากในครอบครัวอีจัน เด็กๆทีมอีจัน ลุงอู๊ดอีจัน ทีมจิตอาสาสระบุรี ก็มอบเงินมาสมทบทุนได้ 3 หมื่นกว่าบาท
เเบ่งเงินจำนวนหนึ่่งไปซื้อรถเเบคโฮบังคับ ซื้อชุดซูเปอร์ฮีโร่ ให้ด้วย เพราะน้อง เป็นฮีโร่ ที่ทำให้คนได้ทำดี ทำให้คนหันมาช่วยเหลือกัน

เช้าวันที่ 10 ธ.ค.63
เราได้รับการต้อนรับอย่างดี จากบ้านนี้ โดยเฉพาะคุณยาย แกน่ารักมาก เราจะหยิบ จะจับ จะทำอะไรก็ตาม แกก็จะมาช่วย หานู่น หานี้มาอำนวยความสะดวกตลอดเวลา
เรา ไม่ค่อยกล้ามองน้องบอสเท่าไหร่ เพราะภาพที่เห็นมา มันก็เรียกน้ำตาเกินพอเเล้ว
เเต่ระหว่างที่น้องๆนักข่าวนั่งคุยกับเเม่แอนอยู่ น้องบอส ก็ร้องขึ้นมา ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ ก็เลยลุกขึ้นไปมองน้องผ่านซี่ไม้ ที่บุผนังห้อง เห็นน้องนอนกึ่งนั่งอยู่ ร้องเรียก เเม่ แม่
ภาพที่เห็นตรงหน้า มันยิ่งกว่าที่เราเห็นในรูป ค่ะ
ทีมเรารีบให้เเม่ไปหาน้อง เเละปล่อยให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน
แม่พาน้องออกมานอกห้อง อาการยังโยเยอยู่เลย เราเลยเข้าไปถามเล่นเเบคโฮไหมครับ พี่เอาแบคโฮมาให้ด้วย
น้องหยุดร้อง เเล้วพยักหน้าตอบ พี่ๆ อีจันรีบประกอบเเบคโฮการใหญ่
น้องชอบเล่นค่ะ น้องบังคับซ้ายขวา เดินหน้าตักดินสบายทั้งๆ ที่บอกวิธีไปเเค่ครั้งเดียว
น้ำตามาอีกเเล้ว ดีใจมากที่น้องชอบ น้องพูด น้องเล่น เเต่ยังไร้รอยยิ้ม
เเค่นี้มันก็ดีต่อใจพี่ๆ อีจันมากพอเเล้ว

ตอนนั้นก็ค่อนวันเข้าไปละ น้องนุ๊ก เลยเริ่มทำกับข้าวมื้อพิเศษ อีจันที่เหลือ ก็คอยเป็นลูกมือ เเถมได้เเม่ๆ เพื่อนบ้านมาคอยช่วย ทอด ช่วยตำ จนได้เมนูมื้อเย็น กุ้งเผา กุ้งอบซอส น้ำพริกผักสด ไก่ทอด ไข่ต้ม
"ไม่เคยเจอเเบบนี้เลยลูก" คุณยายบอกกับเรา เเล้วก็เริ่มลงมือกินข้าวกันอย่างมีความสุข น้องบอสก็ออกมากินด้วย เรากระซิบถามเเม่ด้วยความกังวล น้องกินกับเราได้เหรอ
"คุณหมอให้น้องกินทุกอย่างเลยค่ะ น้องอยากกินอะไรให้เขาได้กินเลยค่ะ"
พูดอะไรต่อไม่ได้เลย ได้เเต่ยืนมอง เเม่แอน ป้อนข้าวน้องบอส พลางคิด เด็กผู้หญิงอายุเพิ่งจะ 24 ทำไมแกร่งได้ขนาดนี้ ในขณะที่น้องบอส ก็ชี้นู่นชี้นี่ อยากกินอาหารที่เราทำให้
หันไปมองน้องๆ ทีมอีจัน ทุกคนก็ยิ้มกันตลอดทั้งวัน มันอิ่มค่ะ อิ่มใจ
เเละขอบคุณตัวเองมากๆ ที่ตัดสินใจยกทีมน้องๆ อีจันมาถึงชัยนาท
ขอบคุณสังคมอีจัน ที่ช่วยกันส่งข้อมูลน้องๆ ส่งกำลังใจเข้ามา ขอบคุณทุกคนที่สมทบทุนทำให้เกิดความสุขในวันนี้
ขอบคุณน้องบอส ที่มาสร้างกำลังใจให้พี่ๆนะ
ตอนนี้เราติดสัญญากับน้องบอสอยู่ 1 ข้อค่ะ คือการพาไปเที่ยวทะเล รอหน่อยนะ พี่จะรีบพาไป