ทุกคนมีฝัน จันเองก็เช่นกัน
เเต่เส้นทางของฝันทุกคน อาจยากง่ายต่างกันไป บางคนโชคดีต้นทุนดี พยายามอีกนิดก็ไปถึงฝัน
เเต่บางคนเส้นทางไปสู้ฝันมันยากเหลือเกิน เเต่มันจะยากเเค่ไหน คงไม่ยากเกินใจคนสู้หรอกเนอะ
อย่างเช่นคนสู้คนนี้
วานนี้ 11 ม.ค. 2564 ผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อ Mee nabon โพสต์ภาพ เด็กสาวสู้ชีวิต หอบพวงกุญเเจมาขาย เพื่อนำเงินไปเป็นค่าเรียน เพระเธออยากเป็นปลัดอำเภอ
โดยโพสต์ดังกล่าวระบุว่า
อย่ายอมแพ้นะลูก.. สาวน้อยบุรีรัมย์!
เธอชื่อน้องพลอย เธอออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อเดินขายพวงกุญแจ วันหนึ่งขอให้ได้30อัน ก็พอทำให้มีกำลังใจกับชีวิตในแต่ละวัน
เธอจากบ้านมาที่อำเภอชำนิ จ.บุรีรัมย์ เลือกเรียนมหาวิทยาลัยรามคำแหง เพราะคล่องตัวในการดิ้นรนหาเงินส่งเสียตัวเอง ยี่สิบปีผ่านมาแล้วพ่อของเธอมาทำงานเป็นแรงงานเขตนิคมอุตสาหกรรมภาคตะวันออก หลังคลอดเธอได้ไม่นาน แม่ก็มาจากเธอไปด้วยปัญหาสุขภาพของคนทำงาน
พ่อจึงพาเธอกลับบ้านนอก ที่ต่างจังหวัดกลับไปทำนากับย่า เมื่อเธอจบการศึกษามัธยมปลายที่อำเภอชำนิ ก็มาเรียนคณะรัฐศาสตร์ ด้วยอยากให้ฝันของพ่อเป็นจริง คือจะได้ เป็นปลัดอำเภอ
เธอเดินมาถามผมว่ารับพวงกุญแจไหมค่ะคุณอา! หนูหารายได้เพื่อเรียนหนังสือ ผมกับ ดร.ประยูร บอกเธอว่าก่อนจะซื้อ ขออนุญาตเลี้ยงแซนวิชและช็อคโกแลตร้อนได้ไหม เธอยินดีและเราก็สนทนากัน วันนี้ถือเป็นวันอาทิตย์ที่มีความหมายยิ่ง! เธอเดินวันละหลายสิบกิโลเพื่อขายพวงกุญแจ เธอประหยัดรายได้ทุกบาท
ผมถามเธอว่า น้ำดื่มซื้อกินหรือนำมาจากบ้าน เธอบอกว่ากรอกมาจากบ้านทุกวันจะได้ประหยัด เมื่อเดินเหนื่อยน้ำหมด ก็จะขอกรอกน้ำจากร้านค้าที่เขาให้กรอกน้ำฟรี เธอตั้งใจเดินขาย เธอช่างสนทนา ไม่อายการทำกินและสู้ชีวิต เราต่างสนทนาและให้กำลังใจเธอ..รอวันที่หนูเป็นปลัดอำเภอนะลูก สู้ต่อไปพ่อกับย่าคอยความสำเร็จหนูอยู่ที่บุรีรัมย์