“ยายก็ไม่รู้ว่าจะขายยังไงให้หมด…ก็คงเดินขายไปเรื่อยๆ” คำพูดเสียงสั่นๆจากคุณยายขาย เมี่ยงคำ ข้างถนน
ในขณะที่นั่งกินผัดไทอยู่ในร้านเเถวๆ อารีย์ซอย 2
สายตาเหลือบไปเห็นคุณยายกำลังนั่งจัดร้านให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เราก็นั่งมองคุณยายจากในร้านอาหารประมาณครึ่งชม. มีผู้คนเดินผ่านไปมาไม่ขาดสาย เพราะช่วงเวลานั้นเป็นเวลาพักเที่ยงเเดดร้อนๆพอดี เเต่ในเวลาครึ่งชม.นั้น! ไม่มีใครซื้อยายเลยสักคน ยายก็ทำได้เเค่มองผู้คน ผ่านไปผ่านมา
พอกินข้าวเสร็จเลยเดินไปถามไถ่คุณยายจึงได้ความมาว่า ” เมี่ยงคำ ของยายที่นำมาขายเนี่ย ยายต้องตื่นตั้งเเต่ตี4 เพื่อมาทำวัตถุดิบเองทุกอย่าง ส่วนใบพลูก็ไปซื้อมาจากตลาด ยายบ่นให้ฟังว่า ใบพูลเขาขายให้เเพงมาก ซื้อมา 100 บาทได้เเค่นิดเดียว เเต่ก็ไม่รู้ว่าจะขายยังไงให้หมด ก็คงเดินขายเเถวนี้ไปเรื่อยๆ” ยายพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่า ช้าๆ สั่นๆ อาจจะเป็นน้ำเสียงปรกติของยายอยู่เเล้ว
#ยายขาย เมี่ยงคำ ถุงละ70บาท
ก่อนจะเดินไปถ่ายรายการต่อ….เลยอุดหนุน เมี่ยงคำ ยาย 1 ถุง
ให้เงินเเบงก์ร้อยกับคุณยายไป
ด้วยความที่ยายอายุมากเเล้ว มือก็สั่นๆ
กว่านิ้วมือทั้งห้าจะก้มลงไปที่กระเป๋าตังค์เพื่อทอนเงิน
มันต้องใช้เวลาสักนิด ไม่ได้คล่องแคล่วว่องไวเหมือนคนหนุ่มสาว เราก็เลยรีบบอกคุณยายว่า “ไม่ต้องทอนหรอกยาย เก็บไว้เป็นกำลังใจให้ยายขายของต่อนะ” หลังจากนั้นยายก็ยกมือไหว้เรา เเล้วก็ยิ้ม…สายตายายก็มองที่เงินต่อ
#มันก็คงเป็นความสุขเล็กๆระหว่างคนสองคนอ่าเนอะ 😁
ใครที่ผ่านมาก็แวะอุดหนุนเมี่ยงคำของคุณยายได้ พิกัด : ยายขายเมี่ยงคำที่ “ฟุตบาทอารีย์ซอย2”