“คุณยาย ถือของไหวไหม? แล้วมากับใคร?”
มีเพียงรอยยิ้ม ไร้คำพูดใด ๆ ตอบกลับ เราเข้าใจทันที รีบปรี่เข้าไปช่วยถือของ และเดินไปส่งคุณยายที่บ้าน ซึ่งบ้านคุณยายอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก แต่ถ้าพูดถึงหญิงชราวัย 82 ก็นับว่าไม่ธรรมดา
หลังเสร็จกิจกรรมมอบของให้น้อง เราก็ยังอดคิดถึงคุณยายชาวกะเหรี่ยงไม่ได้ จึงตัดสินใจชวนกันไปหาคุณยายที่บ้าน
เตรียมข้าวของ เครื่องใช้ผ้าห่ม อาหาร ของจำเป็น พาทีมงานไปบุกบ้านคุณยาย เส้นทางไปบ้านคุณยายทำให้ทีมงานที่รู้เรื่องภายหลังถึงกับตกใจ ว่าคุณยายเดินมาไหวได้ยังไง ทั้งที่ทางขึ้นบ้านเป็นเนินดินหินลูกรังที่ค่อนข้างชัน
จนเราเดินไปพบบ้านไม้หลังเก่า ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับ แต่ไม่ใช่คุณยาว
ถามไปถามมา อ๋อ ลูกสาวคุณยายเอง
ลูกสาวบอกเรา ที่คุณยายไม่พูด ได้แต่ยิ้มเพราะคุณยายไม่เข้าใจและพูดภาษาไทยไม่ได้
แต่ยังโชคดีลูกสาวยังพอเป็นล่ามแปลให้เราได้คุยกับคุณยาย
เธอร้องเรียกคุณยายว่ามีคนมาหา เราจึงได้เจอหน้ากันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คุณยายงงมาก เพราะเรามากันหลายคน
แต่ด้วยความใจดี คุณยายกวักมือเรียกพวกเราให้ขึ้นไปบนบ้าน
“คุณยายพวกเราเอาของกินของใช้มาให้”
คุณยายยิ้มไม่หุบแล้วก็ให้พรเป็นภาษาปกากะญอ “ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม”
ระหว่างที่คุยกันคุณยายก็ปาดน้ำตาที่เปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอด ทำให้เราก็อดน้ำตาคลอไม่ได้เช่นกัน นี้ซินะน้ำตาแห่งความสุข
ถึงแม้ว่าเราคุยกันคนละภาษาแต่อารมณ์เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ที่สื่อถึงกัน
หญิงชราชาวกะเหรี่ยง ปกากะญอ ที่เข็มแข็งทั้งกายและใจ ที่ทำให้เราไม่สามารถลืมรอยยิ้มที่น่ารักนั้นได้ลง #รร.ตชด.ไลออนมหาจักร 9 #ดอยกึ๊ด #กะเหรี่ยง ปกากะญอ
คลิปอีจันแนะนำ
สายมูต้องมา! เบอร์ดีพาดวงปัง