ตลอด 40 ปีที่ผ่านมาของผู้หญิงคนนี้ เธอมีภาพจำเกี่ยวกับแม่เพียงภาพเดียว และยังจำได้…ไม่เคยลืม
พี่เปิ้ล หรือ สุนันทา สารัตน์ เธอพลัดพรากแม่มาตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ เรื่องมันมีอยู่ว่า ป้า (พี่สาวพ่อ) เล่าให้ฟัง ตอนนั้นพี่เปิ้ลเพิ่งจะเกิดมาได้แค่ 3 วัน ที่ รพ.ราชวิถี ในกรุงเทพฯ
โชคร้าย…แม่แท้ๆ กลับเดินจากไป ปล่อยให้เด็กคนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาลไร้ซึ่ง “แม่” มาดูแล เมื่อป้าทราบข่าวเข้า ก็รีบเดินทางมารับหลานคนนี้ จังหวะนั้นเองหมอใหญ่ของ รพ. ก็อยากรับพี่เปิ้ลไปเลี้ยงดู แต่ป้าก็ปฏิเสธไป ด้วยความรักหลาน ไม่ว่าตนเองจะยากดีมีจนแค่ไหนก็จะขอดูแลพี่เปิ้ล
ดูเหมือนว่าป้าจะรักพี่เปิ้ลมากเลยนะครับ ^^
จากนั้นป้าก็พาพี่เปิ้ลไปเลี้ยงดูต่อที่บ้านย่า อ.ตาคลี จ.นครสวรรค์ ทั้งย่าและป้าก็คอยดูแลเธอมาอย่างดี แต่เธอก็รู้เรื่องที่แม่ทิ้งไป เพราะพวกท่านเล่าให้ฟัง
ความคิดในตอนเด็ก พี่เปิ้ลก็คิดว่าแค่ลูกคนเดียวเลี้ยงไม่ได้เหรอ ทำไมต้องทิ้งกันไป? แต่พอโตขึ้นก็เริ่มเข้าใจว่าเขาคงจะมีเหตุผล แต่ก็รู้ว่าแม่มีเหตุผลอะไร ได้แต่ตั้งคำถามอยู่ในใจ
ส่วนพ่อของพี่เปิ้ลนั้น หลังแยกทางกับแม่ไป เธอก็ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน แต่มารู้ตอนหลังว่าเขาบวชอยู่ก็เลยได้ติดต่อกัน
แล้วแม่ล่ะ หายไปอยู่ที่ไหน?
เมื่อพี่เปิ้ลอายุได้ 9 ขวบ อยู่ๆ วันหนึ่งขณะที่เธอกำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียน คุณครูก็เรียกให้เธอไปพบผู้ปกครอง ตอนนั้นพี่เปิ้ลคิดว่าป้ามา ก็รีบเดินไปหา ปรากฏว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช่ป้า…ไม่ใช่คนที่คุ้นเคย แต่ใบหน้าของเธอ ดันมีเค้าโครงคล้ายตนเองมาก
คำทักแรกจากผู้หญิงคนนั้นบอกว่า “เปิ้ล นี่แม่นะ” พอพี่เปิ้ลได้ยินประโยคนี้เท่านั้นแหละ น้ำตาก็คลอ เธอรู้สึกดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน ทั้งงงและสับสนไปหมดก็เลยรีบวิ่งไปเล่าให้น้ากุ้งฟัง เป็นคนที่ป้าจ้างเลี้ยงอยู่ในโรงเรียน
น้ากุ้งก็วิ่งมาดูหน้าก็บอกว่า “เออ นี่แม่เอ็ง ชื่อพี่แขก” พี่เปิ้ลก็เลยวิ่งเข้าไปสวมกอดทันที อ้อมกอดแรกจากแม่ที่ไม่เคยได้รับมาก่อน เธอรู้สึกอบอุ่นมาก ทั้งคู่จูงมือกันไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวในโรงอาหารโรงเรียน ได้นั่งพูดคุยสารทุกข์สุกดิบกัน สักพักแม่ก็ชวนพี่เปิ้ลไปข้างนอก เพราะอยากซื้อของที่ลูกอยากได้
แต่พี่เปิ้ลจำคำสอนของย่าได้ขึ้นใจ “ถ้าใครมาชวนไปไหน อย่าไปนะ เดี๋ยวเขาจะหลอกไปขาย” เธอจึงปฏิเสธคำชวนของแม่ไป แม่เลยทิ้งเงินไว้ให้แทน ก่อนจะขึ้นรถตู้โบกมือลาลูกสาว “แม่ไปก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่มาหาใหม่” เมื่อพี่เปิ้ลหันหลังกลับมาน้ำตาก็ไหลออกมา ใจลึกๆ เธอเองก็อยากให้แม่อยู่ด้วยกันต่อ
เป็นช่วงเวลาครึ่งชั่วโมงที่มีค่ามากที่สุดเลยครับ ที่พี่เปิ้ลได้กอดแม่ คุยกับแม่ เห็นหน้าแม่เป็นครั้งแรก และเธอกลับไม่ได้เตรียมใจเผื่อไว้เลยว่า นั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอแม่อีกเลย…
พอถึงตอนนี้พี่เปิ้ลก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่วันนั้นไม่ได้ไปกับแม่ ตอนนี้เธอจึงอยากตามหาแม่ หากได้เจอกันก็อยากกอดแม่อีกสักครั้ง และเธอพร้อมดูแลแม่ “เราไม่สนใจหรอกว่าแม่จะรวยหรือจน คำว่า “แม่” เราตอบแทนเขาได้เสมอ ถึงแม้เขาจะไม่ได้เลี้ยงเรามา”
อีเต้ยได้ยินประโยคนี้แล้วรู้สึกว่า พี่เปิ้ลเป็นคนที่กตัญญูมากเลยครับ ขนาดเขาไม่ได้เลี้ยงมาแต่เธอก็พร้อมที่จะดูแลตอบแทน ดูจะรักแม่จากใจจริงๆ เลยนะเนี่ย ภารกิจการตามหาแม่ให้พี่เปิ้ลครั้งนี้ ต้องทำให้เต็มที่สุดๆ แล้วแหละ เอาใจช่วยกันนะ ^^
