เรียงความจากสาวน้อย ม.4 วัย 16 เป็นจุดเริ่มต้นทำให้อีเต้ยได้พบเรื่องราวพลัดพรากพ่อของ “ออมสิน”
คุณครูน้ำฝน ครูสอนวิชาภาษาไทย โรงเรียนปากเกร็ด จ.นนทบุรี ส่งเรื่องนี้มาให้อีเต้ยอีจัน เมื่อเธอได้อ่านเรียงความฉบับนี้ของลูกศิษย์
“ฉันเกิดเมื่อวันพุธที่ 21 กุมภาพันธ์ 2550 ที่โรงพยาบาลชลประธาน จ.นนทบุรี ก่อนที่ฉันจะบรรยายถึงกำเนิดของฉัน และเรื่องราวเกี่ยวกับฉันเมื่อยังเด็ก ฉันจะแนะนำพ่อของฉันเพราะเขาทั้งสองเป็นผู้ให้กำเนิดฉัน
พ่อของฉันชื่อ นายธวัชไชย เย็นปรีชา พ่อของฉันทิ้งฉันไปตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีช่องทางการติดต่อ และไม่ได้ข่าวสารมาตั้งแต่ทิ้งฉันกับแม่ไป แม่ของฉันชื่อ นางสาวกรรณิกา บัวอ่อน แม่ของฉันหลังจากที่หย่าร้างกับพ่อไป แม่ก็แต่งงานใหม่ แล้วมีน้อง 2 คน น้องชายและน้องสาว แม่ก็ให้ฉันไปอยู่กับยายและตา แม่เลี้ยงดูน้องกับพ่อเลี้ยง ฉันกับแม่ก็ยังติดต่อกัน
ชีวิตในวัยเด็ก ฉันโดนล้ออยู่เสมอว่า ลูกไม่มีพ่อ ฉันเลยรู้สึกว่า ทำไมครอบครัวฉันมันไม่สมบูรณ์ ตอนนั้นฉันเริ่มเกลียดตัวเอง และโดนแกล้งสารพัด จนถึงมีปัญหาในครอบครัว ฉันเริ่มทำร้ายตัวเองซ้ำๆ ไปเรื่อยๆ จนฉันรู้สึกว่าอยากหายไป แต่ฉันก็ดึงตัวเองขึ้นมาจากความมืดได้ ฉันใช้ชีวิตมา 15 ปีแล้ว เป็นช่วงที่ฉันมีความสุขมาก เพราะได้ขึ้นชั้นมัธยมตอนปลายปีที่ 4 เพื่อนใหม่ก็คอยมาคุยกับฉัน ทำให้ฉันไม่เหงา และไม่นึกถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น ฉันชอบช่วงเวลานี้มากที่สุด”
คุณครูอยากทำให้ความฝันของนักเรียนคนนี้เป็นจริง เพราะเห็นใจที่ชีวิตต้องเจออะไรแบบนี้ จึงให้อีเต้ยช่วยสานต่อ
เบาะแสเบื้องต้นที่มี พ่อชื่อ “ธวัชชัย เย็นปรีชา” หรือ “พ่อเอก” ปัจจุบันชื่อของเขาอยู่ที่ หมู่ 6 ต.หนองกุงศรี อ.หนองกุงศรี จ.กาฬสินธุ์ เบาะแสชัดขนาดนี้ จะเจอไหมละเนี่ย?
อีเต้ยควานหาบ้านผู้ใหญ่บ้าน หมู่ 6 สุดท้ายก็ไม่เจอตัว จนได้มาเจอบ้านผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน สรุปเขากำลังนั่งคุยกันอยู่พอดี และทั้งคู่ก็รู้จักพ่อธวัชชัย บุคคลที่เราตามหา แต่งานยากคือ พ่อไปทำงานที่ จ.ขอนแก่น บ้านนี้อยู่แค่ภรรยาใหม่ของเขา โจทย์นี้ค่อนข้างลุ้น เธอจะรู้ว่าพ่อมีลูกสาวมาก่อนหรือไม่?
แต่เมื่ออีเต้ยไปถึงกลับผิดคาด! เพราะเธอรู้และพร้อมเปิดใจยอมรับ จึงติดต่อหาพ่อธวัชชัยให้ ปลายสายยืนยันชัดเจน มีลูกชื่อ “ออมสิน” อีเต้ยรีบขับรถมุ่งหน้าไปหาพ่อถึงที่ทำงาน จ.ขอนแก่น ทันทีที่เราเปิดรูปลูกสาวให้ดู เขาก็ร้องไห้ออกมา พร้อมบอกว่า “คิดถึงนะลูก”
ด้วยความอยากเจอลูกสาว หลังเลิกงานก็รีบบินไปกรุงเทพฯ กับอีเต้ยทันทีเลยครับ สุดยอดมากพ่อ! ระหว่างทางพ่อก็น้ำตาไหล เพราะรู้สึกผิดต่อลูก จากนั้นเขาก็ขอแวะซื้อตุ๊กตาให้กับลูกสาว 1 ตัว และยืนเลือกอย่างตั้งใจ
อีเต้ยพาพ่อมาเซอร์ไพรส์ออมสินถึงที่โรงเรียนเลยครับ เราให้พ่อนั่งรออยู่ห้องรับรอง เสียงครูประกาศเรียกผ่านเสียงตามสาย “นางสาวกัญญารัตน์ เย็นปรีชา นักเรียนชั้น ม.4/10 ให้นักเรียนลงมาพบผู้ปกครองที่อาคารประชาสัมพันธ์เวลานี้ค่ะ”
ไม่นานน้องออมสินก็เดินมาถึง อีเต้ยผายมือไปทางพ่อบอกว่า คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือพ่อของเธอ นาทีนั้นเธอคงสับสนและมึนงง แต่ก็เดินเข้าไปนั่งข้างพ่ออย่างเต็มใจ ส่วนพ่อเอง เมื่อได้เห็นลูกตัวจริงก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“พ่อไม่ได้ตั้งจะใจทิ้งหนูไป พ่อขอโทษ” พ่อพูดประโยคนี้ทั้งน้ำตา และขอโทษลูกจากใจจริง ออมสินได้แต่พยักหน้าตอบ เธอก็น้ำตาไหลไม่ต่างกัน
อีเต้ยเอ่ยถามออมสินว่ารู้สึกยังไงบ้าง คำแรกที่ได้ยินจากปากเธอคือ “ดีใจ” แม้จะพูดไม่เก่ง แต่อย่างน้อยๆ เราก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเธอแล้วครับ
พ่อยังไม่ลืมที่จะบอกกับลูกสาวว่า “ไม่ต้องอายเพื่อนแล้วนะลูก ถ้าใครมาล้อก็บอกเขาว่ามี “พ่อ” แล้ว” หวังว่าจากนี้ปมในใจของออมสินจะค่อยๆ ถูกปลดล็อค แต่อาจจะต้องใช้เวลาหน่อย ^^
อีเต้ยปล่อยให้ทั้งคู่ได้ใช้เวลาที่เหลือได้คุยกัน กินขนมด้วยกัน ก่อนจะต้องแยกย้ายกันอีกครั้ง แต่ตอนนี้ก็มีเบอร์ไว้ติดต่อหากันแล้ว ปิดฉากความพลัดพราก 16 ปี อีเต้ยอีจันยินดีด้วยนะครับ