น้องพันช์ ส่งเรื่องราวของเธอมาหาอีเต้ยอีจัน บอกว่าอยากตามหาพ่อ อยากเจอพ่อสักครั้ง เพรราะทุกวันนี้เธอได้แต่นั่งมองรูปถ่ายพ่อ ที่มีเก็บไว้ เอามาติดผนังห้องนอน ไว้คอยดูต่างหน้ายามคิดถึง
ปัจจุบันเธออยู่กับยาย และยายยังคอยพาหลานไปตามหาพ่อถึงที่ทำงาน แต่ก็ไม่เจอ จนน้องพั้นช์ได้มาเจอรายการอีเต้ยอีจัน ความหวังก็ก่อตัวขึ้นมาใหม่ อยากให้เราช่วยตามหาพ่อให้ที
แต่ในอดีตปมขาดพ่อของเธอมักถูกตอกย้ำ เพราะคนรอบข้างมาล้อว่า “ตาก็ตี่ พ่อก็ไม่มี” แถมยังมาบอกอีกว่า พ่อไม่ตั้งใจจะมีเธอ ประโยคนี้ฝังอยู่ในใจเจอเด็กวัย 17 ปีมาตลอด “หนูก็อยากมีพ่อเหมือนคนอื่นบ้าง”
งานนี้อีเต้ยจัดให้! เช็กชื่อพ่อ “วิโชค ควรรักษ์เจริญ” ได้อยู่ปัจจุบันมา ก็ควานหาจนไปเจอว่าอยู่ที่ บ้านเอื้ออาธร เคหะร่มเกล้า ประธานนิติ 1 ก็พาเราไปหา แต่พ่อไม่อยู่ห้อง! เราได้เจอกับภรรยาคนปัจจุบันแทน ข่าวดีคือเธอรู้จักน้องพันช์ครับ และรู้เรื่องราวมาตลอด เธอเองก็ยินดีให้พ่อลูกได้เจอกันในรอบ 17 ปี กดต่อสายหาพ่อโอ้ให้อีเต้ยอีจันได้คุย วินาทีที่พ่อโอ้เอ่ยปากว่าเคยมีลูกสาวชื่อ “พันช์” ทั้งเราและประธานนิติบุคคล 1 ต่างก็ดีใจ ที่ได้คำตอบตรงเป๊ะ!
หลังจากนั้นเรานัดหมายวันให้พ่อได้มาเจอลูกสาว แต่ด้วยภารกิจติดงาน วันนี้อีเต้ยจึงพกมาแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวให้น้องพันช์ได้วิดีโอคอลคุยกับพ่อโอ้ครับ
วินาทีที่เรานั่งเล่าภารกิจการตามหาพ่อให้เธอฟังจนสุดท้าย น้องพันช์ถึงได้รู้ว่าเราเจอพ่อแล้ว ทำเอากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาด้วยด้วยความโหยหาและคิดถึง
แต่ตอนนั้นจะโทรหาพ่อเลยไม่ได้ เพราะท่านยังติดงานอยู่ เราจึงพากันไปทำอาหารรอครับ ทำไปทำมา อยู่ๆ พ่อก็ทักมาว่า “พ่อพร้อมแล้ว”
ทั้งทีมงานอีเต้ยอีจันและพันช์ต่างก็ล่กกัน รีบเตรียมตัวให้พร้อมแล้วก็กดวิดีโอคอลหาพ่อทันที แววตาของเธอดูตื่นเต้นไม่น้อยเลยครับ เราเองก็เช่นกัน ><
ไม่นานพ่อก็รับสาย ก่อนที่อีเต้ยจะยื่นโทรศัพท์ไปให้พันช์คุยกับพ่อต่อ จังหวะนั้นเธอทั้งดีใจและคิดถึงพ่อมาก จนร้องไห้ออกมา “หนูคิดถึงพ่อ”
พ่อโอ้คุยโทรศัพท์กับน้องพันช์อย่างเป็นกันเองและสุภาพมากครับ แทนตัวเองว่า “ป๊า” อย่างไม่เขินอาย ส่วนลูกสาวก็เรียกพ่อว่า “ป๊า” ราวกับว่าเคยเรียกกันบ่อยๆ อย่างนั้นแหละ แต่นี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่เธอเรียก คำๆ เดียวอาจปลดล็อกปมในใจ ให้สานสัมสัมพันธ์กันติดง่ายๆ เลยก็ได้เนาะ
ฟังพ่อโอ้คุยโทรศัพท์กับน้องพันช์แล้ว สัมผัสได้ว่าเขายังรักและคิดถึงลูกสาวเสมอมา หลังพลัดพรากกัน 17 ปี คงจะไม่เคยลืมลูกเลยก็ว่าได้ แม้วันนี้พ่อมาได้มายืนตรงหน้าตัวเป็นๆ แต่เขาก็อยู่ตรงหน้าผ่านจอโทรศัพท์ อย่างน้อยๆ ก็ช่วยให้หายคิดถึงได้บ้าง ไว้ไปนัดเจอกันหลังไมค์เด้ออ ยินดีด้วยมากๆ นะน้องพันช์
