เพราะความหวังและความพยายามที่ไม่เคยหมดไป ของชายคนนี้ ทำให้ตามหาแม่ที่พลัดพรากจากกันกว่า 40 ปี จนเจอ
ไม่นานมานี้ มีชายคนหนึ่งส่งเรื่องราวเข้ามาที่เพจอีเต้ยอีจัน ว่าตนต้องการตามหาแม่ที่พลัดพราก ชายคนนี้คือ “พี่หรั่ง ศิริพงษ์ สหะเดช อายุ 40 ปี” พี่หรั่ง เล่าว่าแม่ทิ้งตนกับน้องสาวไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จึงจำหน้าแม่ไม่ได้เลย เบาะแสมีเพียงชื่อ-นามสกุลของแม่ “เรียม ประสาทนาค” ในใบเกิด ใบเดียวเท่านั้น
ล่าสุด พี่หรั่ง ได้แจ้งข่าวดีมายังเพจอีเต้ยอีจัน ว่าได้ที่อยู่ของแม่แล้ว หลังจากที่ทำตามคำแนะนำของเพจ และมีญาติฝั่งแม่ติดต่อมา รวมถึงส่งรูปภาพที่ถ่ายคู่กับแม่ และคลิปที่สวมกอดกันมาให้เราได้ชื่นชมกัน เป็นภาพที่น่ารัก และอบอุ่นมากๆ ครับ ทีมงานจึงไม่รอช้า รีบต่อสายไปยังพี่หรั่งทันที
พี่หรั่งเปิดใจกับเราว่า ได้ทำตามคำแนะนำของเพจ จนได้ที่อยู่ปัจจุบันของแม่มาคือ แขวงลำผักชี เขตหนองจอก กรุงเทพมหานคร และก็ได้รู้ว่าชื่อแม่ในใบเกิดเขียนตกหล่นไป เพราะแท้จริงแล้ว ชื่อของแม่คือ “บุญเรียม ประสาทนาค” อายุ 60 ปี
ความพยายามของพี่หรั่ง ยังไม่มีเพียงเท่านี้ ทางด้านของแฟนเขาได้ช่วยตามหาอีกแรง โดยโพสต์ลงเฟซบุ๊กส่วนตัวของเธอ ตามหาเบาะแสจากนามสกุล “ประสาทนาค” จนมีคนติดต่อมา บุคคลนั้นคือ น้าแท้ๆ หรือน้องของแม่บุญเรียม นั่นเอง!
ความรู้สึกของพี่หรั่ง ตอนได้รับสายจากน้า เขาเล่าว่า มันเป็นความรู้สึกดีใจ แต่ยังรู้สึกห่างเหิน และในส่วนลึกยังก้ำกึ่งระหว่างกับคำว่า พลัดพรากกับถูกทอดทิ้ง ณ ตอนนั้นคำถามผุดขึ้นมามากมาย ถึงเหตุผลที่แม่ทิ้งพี่หรั่งกับน้องสาวไป วันนั้นขณะที่โทรคุยกับน้า แม่บุญเรียมก็นั่งอยู่ข้างๆ น้าเช่นกัน แต่พี่หรั่งก็ยังไม่พร้อมที่จะพูดคุย ทำได้แค่เพียงคุยผ่านน้าเท่านั้น
เธอเล่าถึงสาเหตุของความพลัดพรากให้พี่หรั่งฟังว่า แม่ไม่ได้ตั้งใจทิ้งพี่หรั่งกับน้องสาว ครั้งหนึ่งตั้งใจจะกลับมารับลูกทั้งสองคนไปอยู่ด้วย แต่เนื่องจากทะเลาะกับพ่อพี่หรั่งอย่างหนัก จึงทำให้แม่กลัว และไม่กล้ากลับมาอีกเลย
เมื่อถึงวันที่รอคอยพบหน้า วินาทีนั้น คำถามทุกอย่างที่ค้างคามาทั้งชีวิต กลับถูกคลี่คลาย เมื่อพี่หรั่งได้เห็นสีหน้าของแม่ที่ต้อนรับลูกชายคนนี้ รอยยิ้ม แววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทำให้พี่หรั่งรับรู้ได้ถึงความรักของแม่ คำถามที่อยากถามกลับพูดไม่ออก และถูกตัดทิ้งไป เพราะ “ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้” คำพูดของแม่ที่ยิ่งตอบคำถามในใจของพี่หรั่งได้ดี คือแม่บอกกับพี่หรั่งว่า “ทุกครั้งที่นั่งรถผ่านซอยบ้านของพี่หรั่ง แม่จะมองเข้าไป ถึงแม้จะเข้าไปหาไม่ได้ แต่ยังคงคิดถึง โหยหา แต่รักลูกๆ อยู่เสมอ” ทำให้รู้ว่าแม่ไม่เคยลืมพี่หรั่งกับน้องสาวเลย
ที่ผ่านมา พี่หรั่งไม่เคยโกรธ หรือเกลียดแม่ เข้าใจว่าทุกคนมีเหตุผลที่ทำอย่างนั้น เมื่อถึงวันที่ได้พบหน้า แม้จะไม่ได้พูดคุยกันมากนัก แต่อ้อมกอดและแววตาที่อบอุ่น ก็ทำให้ทุกอย่างที่อยู่ในใจของพี่หรั่งคลี่คลายลงไปได้ ปิดฉากความพลัดพรากกว่า 40 ปี ขอบคุณพี่หรั่งที่ยังมีความหวัง และมาแชร์เรื่องราวดีๆ ให้เราได้ฟัง ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ^^