สาวแพ้อาหาร ไป รพ. หมอปัดไม่ให้แอดมิด ห้องเต็มถาม มีระเบียงจะนอนมั้ย?

นี่เหรอคำพูดของคนที่เป็นหมอ ผู้วิชาชีพสูงส่ง ใครๆต่างนับถือ คนป่วยหวังเอาชีวิตมาฝากไว้ แต่กลับเจอคำพูดสุดจุก

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น และแน่นอนไม่มีใครยืนยันได้ ว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย เคสนี้ยังดีที่อาการไม่หนัก แต่ถ้าเคสไข้ที่อาการหนัก แล้วเขาต้องรอจนตา..เหรอ

สาวเล่าให้จันฟัง กลับเหตุการณ์ที่ทำให้เสียความรู้สึก ซึ่งเธอเป็นพี่สาวแอดมินเอง เราจะไม่บอกชื่อโรงพยาบาล แต่โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ใน จ.เชียงราย ที่ไม่ได้อยู่ในตัวเมือง

พี่สาวแอดเธอเล่าว่า เธอไปหาหมอเพราะอาหารเป็นพิษ อาการมันเริ่มหนัก ทั้งปวดท้อง ทั้งอ้วก ก็เลยตัดสินใจไปหาหมอ เพราะกล้วช็อก เพราะพี่สาวมีโรคประจำตัวไทรอยด์เป็นพิษด้วย กลัวมีอาการแทรกซ้อน

พอไปถึง เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินซักประวัติทั่วไป แต่เขาบอกได้นั่งรอหมอ พี่ก็นั่งอยู่ประมาณชั่วโมงหนึ่ง แต่รู้สึกว่ามันนานมาก เพราะเรากลัว เราป่วย 1 ชม. มันนานมากนะ

ตอนซักประวัติเจ้าหน้าที่ก็บอกว่าถ้าหมอให้นอน ขอไปนอนดูอาการที่บ้านนะ ไม่ต้องนอนที่โรงพยาบาลโควิดมันเยอะ อันนี้พี่พอเข้าใจ ถ้าพูดแบบนี้

แต่ พอหมอมาก็เข้าห้องตรวจ ไม่ถึง 5 นาที หมอถามอาการ พอปกติทั่วไป แล้วปิดท้ายด้วยว่า ตอนนี้เตียงเต็มนะ ถ้าจะนอนก็มีแต่ระเบียงที่ว่างจะนอนมั๊ย ในใจตอนนั้นก็อึ้ง เข้าใจว่าหมออาจเหนื่อย อาจรับอารมณ์คนไข้มาหลายคน

เเต่ต้องควบคุมคำพูด เเละสติให้ได้มากกว่านี้ อย่าเอาอารมณ์มาตัดสินความเป็นความตายคน ถ้าคนป่วยหนักกว่านี้จะรับผิดชอบชีวิตเขาไหวมั้ย ไม่ได้เหมารวมว่าวิชาชีพนี้ เพราะตั้งเเต่ทำโควิดมา รู้ว่าด่านหน้าทำงานหนักมาก เเต่บางคนก็พูดแย่เกินไป ถ้าคนเดือดร้อน จะไปหาคุณทำไม ควรภูมิใจในวิชาชีพ ที่เป็นที่พึ่งของคน เพราะอาชีพนี้สูงส่งไม่ใช่ใครจะไปเป็นก็ได้

ก่อนที่พี่สาวแอดมินจะทิ้งท้ายไว้ว่า อาการเราไม่ไหว เราไม่มีความรู้ กลัวมันมีอาการแทรกซ้อน และเห็นว่ามีโรงพยาบาลอยู่ใกล้บ้าน ก็หวังไปไปพึ่งหมอ แต่ไม่คิดว่า จะได้ยินประโยคเจ็บๆ กับได้ยาพารามากินแค่นั้น

เข้าใจทั้งบุคลากรด่านหน้าและคนไข้ แต่ลองคิดในมุมกลับกันนะคะ ชีวิตคน อารมณ์เหนื่อย มันแลกและรับผิดชอบกันไม่ได้ ใครก็รักชีวิต ไม่ไหวเหนื่อยเราก็ขอพักอารมณ์ได้ แต่ชีวิตคน แค่วินาทีเดียว มันห่างกันแค่ความเป็นกับความตายจริงๆ