มีโอกาสได้ฟังผู้ชายคนหนึ่งเล่าถึง “พรหมลิขิต” การได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งในเสี้ยววืนาทีแล้วเกิดความผูกพันอย่างประหลาด นำไปสู่การรอคอยแบบไม่สิ้นสุดมาเป็นระยะเวลากว่า 10 ปี การรอคอย ความคิดถึงอย่างทุกข์ทรมาน ทำให้เขาตระหนักดีว่านั่นคือ “รักแท้” ที่รอคอย ซึ่งไม่รู้ว่าจะได้มีวันที่จะพบกันอีกไหม
เขาเล่าต่อว่า เขาได้ถ่ายทอดเรื่องราวนั้นผ่านเฟซบุ๊ก และได้แต่หวังว่าเธอคนนั้นจะมาอ่าน และจำเขาได้
ภาพจากอีจัน
หลายๆ คนมักคิดมาตลอดชีวิต และตามหา แต่ก็มีหลายคนที่พลาดโอกาส และ หลายคนที่ได้พบ กับสิ่งที่เรียกว่า รักแท้ หรือ รักแรกพบ สำหรับผมคงเป็นคนนึงที่เกิดมาโชคดี ได้พบและได้เจอเนื้อคู่ หรือที่เค้าเรียกกันว่า คู่แท้ เรื่องราวของผมจึงเกิดขึ้น คืนวันหนึ่งผมนอน และก็ฝันและรู้สึกถึงใครบางคนที่ผมมองไม่เห็น แม้นกระทั่งหน้าตาของเอง ก็ดำมืด มีเพียงแค่เงาที่เป็นรูปร่างมนุษย์คนนึง เท่านั้น ความรู้สึกของผมมันอิ่มเต็มหัวใจ ในเสี้ยววินาทีนั้น ความสุขมันล้นเต็มหัวใจรู้สึกว่าคนนี้ คน คน นี้ ที่เราเฝ้ารอคอยมาตลอดทั่งชีวิต แต่เค้าเป็นใคร กริ๊งงงง เสียงนาฬิกาปลุกเจ้า ดันปลุกผมในช่วงที่มีความสุขที่สุด แม้นกระทั่งตื่นขึ้นมาพบเจอกับโลกแห่งความจริง เสียงหัวใจของผมยังคงเต้นรัว ไม่เป็นจังหวะ …… เช้านี้ผมมีเรียน ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อติดรถพ่อไปลงแถวๆ สาทร วันนี้เลิกเรียนกี่โมง คุณพ่อถาม ผมก็บอกว่า คงเลิกเย็นคับ วันนี้งานเยอะ ด้วย … เวลาผ่านไป เลิกเรียน ทุ่มกว่าๆ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ต้องรีบไปนั่งรอรถ เพราะว่าผมไม่รู้ว่า ไอ้รถเมล์ สาย 142 จะหมดกี่โมง วันนั้นผมขึ้นรถไปด้วยความเหนื่อยอ่อน และหิวข้าวมาก พอมาถึงสำโรง ลงรถได้ผมก็รีบตรงดิ่งไปที่ร้านขายลูกชิ้นทอด ป้า..! เอาลูกชิ้น 20 คับ ในเสี้ยววินาทีนั้นเองผมรู้สึกว่ามีใครบางคนมองผมอยู่ …. ผมหันไปมองทางขวา ในวินาทีนั้น เหมือนกันว่าโลกหยุดหมุน โสดประสาททั้งหมดหยุดทำงาน สายตาทั่งสองจ้องกันเหมือนกับว่ารู้จักกันมานาน หัวใจเต้นรัว มือสั่น ผมยืนมองอ้าปากค้าง 5-10 วินาที พอตั้งสติได้ ผมก็เริ่มหันไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคู่นั้น เพราะความอาย…และสงสัยว่าตัวเองนั้นเป็นอะไร เค้าคนนั้นท่าทางอายุเยอะกว่าผม ทำงานแล้ว หน้าตาดี เค้าเริ่มทำท่าลังเลใจ กล้าๆ กลัวๆ ผมเองก็เช่นกัน ผมค่อยๆ ถอยหลังออกมาจากจุดที่ผมยืนอยู่ เค้าคนนั้นก็กำลังจะเดินเข้ามาหาผม ผมก็ยิ่งถอยออกห่างๆ เค้าทำท่าเหมือนเสียใจมาก รถเมล์สายไหนไม่ทราบ รู้แต่เป็นรถยูโรทู มาพอดี เค้าคนนั้นก็ทำท่าลังเลอีกครั้ง ว่าจะขึ้นรถ หรือ เดินมาหาผม จู่ ๆเค้าก็ขึ้นรถเมล์ไป ผมเองพอกลับไปถึงบ้านก็นอนไม่หลับ เหมือนได้ทำสิ่งที่มีค่าที่สุดหายไป อยากที่จะกลับไปรอตรงที่เราเจอกัน แต่ทุกอย่างมันก็สายไป จนเวลาผ่านมาได้10 กว่า ปีผมก็ไม่ได้เจอเค้าคนนั้นอีกเลย ผมคิดเสมอว่า อย่างน้อย ก็ยังได้พบ อย่างน้อย ก็ได้รู้ว่าเนื้อคู่ของเรามีอยู่จริง อย่างน้อย ก็ยังได้รัก แม้นเพียงแค่เสี้ยววินาที ผมก็คิดเสมอว่าจะได้เจอคุณอีกครั้ง แม้นมันจะนาน จนลมหายใจสุดท้ายก็ตามและ อย่างน้อยผมก็รักคุณ ^_^ คนแปลกหน้า #ไม่มีรูปไม่มีหน้าตาให้จำ #เหลือแต่เพียงความทรงจำแค่นี้เอง เป็นกำลังใจให้เขาได้พบกับ “พรหมลิขิต” ที่พลัดพราก และได้พบกับ “รักแท้” ที่รอคอย