ถนนทรงวาดย่านเก่าแก่ในกรุงเทพฯ ที่มีเสน่ห์ของตึกแถวแบบจีนโบราณผสมผสานกับความทันสมัย หากเปรียบ “เยาวราช” คือถนนที่ไม่เคยหลับในยามค่ำคืน “ถนนทรงวาด” อาจเปรียบได้กับห้องนั่งเล่นของชุมชนจีนเก่าในยามกลางวันแสนเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยเรื่องเล่า เผยตัวตนผ่านกลิ่นชา กลิ่นไม้ และรอยปูนถลอกบนผนังโกดัง จนได้รับเลือกจาก Time Out นิตยสารด้านไลฟ์สไตล์และวัฒนธรรมระดับโลกให้เป็น 1 ใน 40 ย่าน “คูลที่สุดในโลก” ประจำปี 2023 หรืออันดับที่ 39 ของโลก และอันดับ 1 ในประเทศไทย
ถนนทรงวาดเป็นเส้นทางสายสั้น ๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างถนนเยาวราชและแม่น้ำเจ้าพระยา มีความยาวเพียงไม่ถึงกิโลเมตร แต่กลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายของประวัติศาสตร์ วิถีชีวิต และกลิ่นหอมของเครื่องเทศที่ลอยมาตามลม
ที่นี่เคยเป็นหัวใจของการค้าขายทางน้ำในยุคที่เรือสำเภายังแล่นเข้า-ออกท่าเรือกรุงเทพฯ และแม้ยุคทองแห่งการค้าจะผ่านไปแล้ว แต่ถนนทรงวาดก็ยังหายใจอย่างมีชีวิต
หลายปีที่ผ่านมา โกดังสินค้าและร้านขายส่งบนถนนเส้นนี้ค่อย ๆ กลายร่างเป็นพื้นที่สร้างสรรค์
มีทั้งคาเฟ่แนววินเทจ ร้านขายของแฮนด์เมด ไปจนถึงแกลเลอรีเล็ก ๆ ที่แฝงตัวอยู่เงียบ ๆ ในอาคารเก่า
เหมาะกับวันพักผ่อนโยนทิ้งเรื่องปวดหัว แล้วออกไปเดินทอดน่องเสพบรรยากาศเมืองเก่า นั่งทานกาแฟ ขนม เครื่องดื่ม เดินเล่นตามแนวกำแพงเก่า ถ่ายรูปกับประตูไม้คลาสสิก แถมมีจุดถ่ายภาพฟีลหนังฮ่องกงกลางกรุงเทพฯ (โดยเฉพาะช่วงแดดเช้า-บ่าย)
เดินเล่นร้อนๆ อาจจะลองแวะ “Hong Sieng Kong” หนึ่งในคาเฟ่ชื่อดังที่กลายเป็นจุดหมายหลักของสายถ่ายรูป ความพิเศษอยู่ที่การรีโนเวตอาคารไม้โบราณให้กลายเป็นสถานที่พักผ่อน พร้อมเสิร์ฟกาแฟ กลิ่นประวัติศาสตร์ และวิวแม่น้ำเจ้าพระยาในหนึ่งเดียว หรือจะคาเฟ่ โดยรอบมีให้เลือกสรรอยู่หลายร้านเลยทีเดียว
สิ่งที่ทำให้ถนนทรงวาดแตกต่างจากแหล่งฮิปอื่น ๆ คือ ความดิบ ความจริง และความไม่พยายาม ที่นี่ไม่ได้แต่งตัวให้คนมาถ่ายรูป แต่มีคนมาถ่ายรูปเพราะมันเป็นอย่างที่มันเป็น ซอยแคบ ๆ ร้านขายของส่งที่ยังคงวางลังกันเป็นชั้น ๆ เสียงล้อเข็น กระดิ่งจักรยาน และคุณลุงที่นั่งหลับหน้าร้าน ถ้าฟังดูเหมือนไม่มีอะไร ขอให้ลองเดินช้า ๆ ดูอีกครั้ง แล้วคุณจะเห็นความมีชีวิตชีวาที่ซ่อนอยู่ในความเงียบ
ถนนทรงวาดอาจไม่ได้เป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมแบบเยาวราช หรือมีสีสันแบบถนนข้าวสาร แต่สำหรับคนที่มองหาความงามแบบเงียบ ๆ และต้องการพักจากเมืองใหญ่โดยไม่ต้องออกนอกกรุงเทพฯ ถนนสายนี้อาจเป็นคำตอบเพราะที่ทรงวาด ทุกซอกมุมเหมือนกำลังเล่าเรื่อง และทุกฝีเท้าที่เดินผ่านไป อาจเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องเล่านั้นก็ได้
