ตลอดชีวิต 10 ปีของการทำข่าว นี่เป็นครั้งแรกที่เราต้องเข้าไปเยี่ยมเด็กพิการเพื่อทำความรู้จัก เมื่อไปถึงโรงเรียนบ้านหนองขอน อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ท่านผู้อำนวยการโรงเรียน ท่านเมตตาให้อาศัยอยู่ให้ห้องเอนกประสงค์ด้านหน้าโรงเรียน เป็นอาคารพื้นที่ไม่กี่ตารางเมตร เด็กพิการ 50 คน ซึ่งพิการต่างๆ กันไปใน 9 รูปแบบ หนูหนวก ตาบอด ออทิสติก ร่างกายไม่สมประกอบ มีความรุนแรงทางอารมณ์ สื่อสารไม่ได้พูดไม่ได้ สติปัญญาบกพร่อง 50 คน ครูอีก 6 คน อยู่ในห้องแค่บๆ เปิดประตูเข้าไปแอร์ก็ร้อน แถมกลิ่นฉี่ กลิ่นอึคลุ้ง เสียงดังอื้ออึง ทั้งกรีดร้อง ทั้งเสียงครู ทั้งเสียงเด็ก จับคนนั้น คนนี้ก็วิ่ง ตามคนโน้น คนนั้นก็ทำร้ายกัน ต้องตั้งสติกับภาพตรงหน้าอยู่สักห้าวินาที แล้วกระพริบตาถี่ๆ ปรับโหมดตัวเอง
โอ้โห …. อยู่กันยังไงคะเนี่ย ?
“ก็อยู่กันแบบนี้แหล่ะค่ะ เด็กเยอะขึ้นเรื่อยๆ พ่อแม่เอามาฝาก เราก็ไม่ปฏิเสธ ถ้าเราไม่รับ พ่อแม่เขาทำมาหากินไม่ได้ แถมถ้าเด็กโตขึ้น เขาจะใช้ชีวิตยังไง เราจึงต้องรับไว้เพื่อพัฒนาเขา แต่มันพัฒนาไม่ได้ค่ะพี่นิ่ม ….” ครูออมกล่าวไปยิ้มไป รู้เลยว่าที่ยิ้มก็มีความสุขนั้นแหละที่ได้เป็นครูอยู่กับเด็กๆ แต่นัยน์ตาเธอ ก็ต้องยิ้ม ถ้าไม่ยิ้ม เด็กจะทำยังไง
ก่อนจะเล่าต่อ ขอบอกบุญกันก่อนเพื่อช่วยครูและเด็กๆ ค่ะ ใครอยากร่วมสร้าง โรงเรียนเด็กพิการ 9 ประเภท ที่ อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ร่วมกันได้ที่นี่นะคะ
ธนาคารกสิกรไทย
เลขที่ 101-8-42394-0
ชื่อบัญชี โครงการสร้างโรงเรียนเด็กพิการหัวหิน
โทรสอบถามได้ที่ คุณเจี๊ยบ 098-289-2264
ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ไม่มีโรงเรียนเฉพาะเหรอคะครู ?
“ไม่มีค่ะ เพราะเราเป็นแค่ศูนย์บริการแรกรับ คือ รับเด็กพิการทุกประเภทในพื้นที่เอามาฝึก เอามาสอน พัฒนาเขาให้เขาได้เรียนรู้ จากนั้นประเมินเขาเพื่อส่งต่อไปเรียน ไปใช้ชีวิตร่วมกับเด็กปกติ แต่ไม่มีอาคารสถานที่เป็นของเราเอง ผอ.ที่นี่ท่านเมตตา เราเลยได้อาศัยใช้พื้นที่ตรงนี้ ซึ่งเป็นพื้นที่ราชการเหมือนกัน ก่อนหน้านี้หนูตระเวนหาไปทั่วเลย ไปขอนายกเทศบาลหัวหิน อบจ.อบต.และที่หลวงติดเงื่อนไข แต่ทุกๆ ท่านก็ช่วยเต็มที่มันหาไม่ได้จริงๆ และบางท่านก็หมดวาระในตำแหน่งนั้นๆ ไปแล้ว หนูเลยพยายามมา 5 ปีแล้ว ขั้นเข้าไปขอวัด เจ้าอาวาสท่านก็ให้ แต่ว่าพื้นที่ก็ไม่เหมาะสมอีก เคยไปดูแม้กระทั่งอาคารร้าง แต่ก็ไม่ได้ จนมาเห็นว่ามีโครงการสร้างบ้าน เด็กหญิงไผ่ แล้วลุงอู๊ดก็เป็นคนหัวหิน เลยขับรถไปขอลุงอู๊ด แล้วพี่ๆ ก็มากันในวันนี้ ที่ต้องพยายามหาพื้นที่สร้างอาคาร สร้างโรงเรียนเป็นของตัวเอง เพราะ เราพัฒนาเด็กไม่ได้เลย …”
ทำไม ?
ดูเป็นปัญหาใหญ่สุดเลยนะคะ ทำไมถึงพัฒนาเด็กไม่ได้คะ ?
“เด็กแต่ละคนมีความบกพร่องแตกต่างกัน จึงต้องสอน ต้องใช้วิธีการพัฒนาที่แตกต่างกัน เช่น เด็กที่ต้องฝึกพูด เราต้องแยกเขาออกเวลาที่จะฝึกพูด เด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ทางอารมณ์ หรือออทิสติกก็ต้องพัฒนาไปอีกแบบหนึ่ง แต่ด้วยข้อจำกัดของพื้นที่เลยทำแบบนั่นไม่ได้ กลายเป็นเด็กที่จะพัฒนาได้ก็ไปเลียนแบบพฤติกรรมก้าวร้าว มีแต่ถอยหลังลง เลยอยากได้โรงเรียน อีจัน ช่วยหนูได้ไหม ลูกหนู 50 คนเลย บางช่วงต้องผลัดกันให้ผู้ปกครองมาส่งที่ละครึ่ง มาเรียนพร้อมกันไม่ได้ เด็กก้เสียโอกาส ผู้ปกครองที่หาเช้ากินค่ำก็ลำบาก
ถ้ามีอาคารที่เหมาะสม หรือ มีโรงเรียนเฉพาะเด็กพิเศษ หรือเด็กพิการ จะช่วยได้มากกว่า 50 ชีวิตตรงนี้อีกค่ะ”
ครูออม เล่ามาถึงตรงนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เราเข้าใจถึงความจำเป็นว่า ทำไมเด็กๆ ทั้ง 50 คน จึงต้องมีอาคารเรียน หรือโรงเรียน หรืออย่างแย่ก็ห้องที่มันกว้างกว่านี้มากๆ ปัญหาที่ทีมคุณครูแบกรับ ตอนนั้นเหมือนเราจะยังไม่ตัดสินใจว่าจะช่วยอย่างไร แต่เหมทือนกับว่า เราแบกปัญหานั้น เอามาเป็นภาระที่ต้องช่วยรับผิดชอบโดยไม่รู้ตัว
แล้วเราทำยังไงต่อ เรื่องนี้ต้องถึง “พี่จัน”
ติดตามได้ในตอนต่อไปนะคะ
ว่าเรางม คลำ ทำอะไรกันต่อบ้าง