กลืนไม่เข้า คลายไม่ออก ทุกข์ก้อนใหญ่ก้อนนี้ มันสาหัสเหลือเกิน
จันได้ติดตามกระทรวงพานิชย์ เพื่อมารับฟังการดำเนินโครงการพืชผลทางการเกษตร ของชาวคลองลาน จ.กำแพงเพชร เเละมีสาววัยกลางคนท่านหนึ่ง ที่ถือโฉนด มาร้องทุกข์นายจุรินทร์ ลักษณวิศิษฏ์ รองนายกฯ เเละ รมว.กระทรวงพานิชย์ หลังจากเธอไม่ได้เงินประกันรายได้ผลผลิตทางการเกษตร ทั้งข้าวทั้งมันสำปะหลัง เธอปลูกมัน 13 ไร่ ได้เงินเเค่ 2 พันบาท เเต่ทุกอย่างก็คลี่คลายเมื่อทราบปัญหาว่ารายชื่ออยู่ล็อตปี 64 ซึ่งจะได้เงินปี 65 ทุกข์ก็ได้คลี่คลาย
เเต่ที่จันคาใจคือ ถ้าไม่มีโครงการนี้ พวกเขาก็จะต้องขาดทุนซ้ำๆ แบบนี้นะเหรอ
การปลูกมัน 13 ไร่ ไม่ใช่ดรื่องง่าย ไม่ใช่ไม่เหนื่อย ไม่ใช่ทำเเล้วมันรวย เเต่มันเป็นวิถี เเละความเคยชิน การปลูกมัน 13 ไร่ ต้องใช้เเรงคนกี่คน ถ้าจ้างเครื่องจักร ค่าไถ ค่าปลูก ค่าปุ๋ย ค่าพันธุ์ ไม่ต่ำหมื่น รอบำรุงฟูมฟักอีก 3 เดือน พอเห็นราคาน้ำตาเเทบตก ลงทุนหลักหมื่น ไม่รวมเเรงที่ลงไปเหนื่อยแทบขาดใจ เเต่สิ่งที่ได้กลับมา คือน้ำตาเเละความเจ็บช้ำ
พอเธอรู้ว่าเธอจะได้เงินประกันรายได้มันสำปะหลัง เธอยกมือไหว้ก้วยความดีใจ สิ่งเหล่านี้ทำให้จันรู้ว่า
“ประโยคที่ชาวไร่ชาวนาชอบเตือนลูกๆหลายๆว่า ตั้งใจเรียนให้สูงๆ จบมาจะได้ไม่ทำไร่ทำสวน มันลำบาก เเล้วก็ไม่มีทางรวย”
มันคือความจริง เศรษฐีที่ดิน มีมาก เศรษฐีปลูกมันไม่คุ้นหู เกษตรกร กระดูกสันหลังของประเทศ เเต่ทำไมเหนื่อยเเต่ได้น้อย คำถามนี่น่าคิด?