ครู ตชด. มุดท้องรถ ลุยโคลน ขณะกำลังลงไปซื้อของ มาทำกับข้าวให้ นร.

ภาพหนึ่งภาพล้านความหมาย
โซเชียลแห่แชร์ภาพสุดประทับใจ ครูตชด.มุดท้องรถลุยโคลนช่วยครูใหญ่ ขณะที่กำลังไปซื้อของมาทำอาหารให้เด็กนักเรียน
ผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อ “วา แหนะ ทู” ได้โพสต์คลิปวีดีโอและภาพ ขณะที่ครูศูนย์การเรียนตำรวจตระเวนชายแดนบ้านเลผะสุคี ต.แม่ตื่น อ.แม่ระมาด จ.ตาก ขนอาหารขึ้นไปให้เด็กที่อยู่บนดอย ระยะทางถึงโรงเรียนกว่า 20 กม. ด้วยความลำบาก รถติดหล่ม ต้องลงจากรถมุดใต้ท้องรถตัวเปื้อนโคลน เพื่อไปส่งอาหารให้เด็กนักเรียนได้กินทันเวลา

จันต่อสายตรงหาครู ตชด.คนเก่ง เจ้าของโพสต์ทันที ครูตชด.คนเก่งคนนี้ชื่อว่า สิบตำรวจเอก วาทู ดีศิริกิต รับตำแหน่ง ครู ปท.1 ทำหน้าที่ผู้ช่วยครูใหญ่ ที่ศูนย์การเรียนตำรวจตระเวนชายแดนบ้านเลผะสุคี
ครูวาทูเล่าให้จันฟังว่า ตนสอบบรรจุได้ตั้งแต่ ปี 2554 ในโครงการครูครุทายาทตามโครงการพระราชดำริ ของสมเด็จพระเทพฯ และมีโอกาสขึ้นมาสอนบนดอย

ซึ่งเหตุการณ์ในภาพ ครูวาทูเล่าว่า เป็นภาพที่ครูบนดอยทุกคนจะคุ้นชินเป็นอย่างดี กับหนทางสายนักสู้เส้นนี้ จริงๆในเหตุการณ์ตน ใช้มอเตอร์ไซค์ขนอาหารเพื่อนำไปส่งให้ให้นักเรียน ด้วยการที่ใช้เชือกลากขึ้นดอย ส่วนรถที่ติดหล่มเป็นของครูใหญ่อีกโรงเรียนหนึ่ง ที่เพื่อนๆช่วยกันเอาออกจากที่ติดหล่มระหว่างเดินทางไปโรงเรียน วันนั้นตนและเพื่อนๆ กลับถึงโรงเรียนเกือบ 3 ทุ่ม แต่วัตถุดิบที่ไปซื้อมาเละเทะไม่ต่างกับคน แต่สุดท้ายก็นำไปทำอาหารได้

การเป็น ตชด. ไม่ใช่ครั้งเดียวที่เกือบไม่รอด ครูวาทูอยู่มาหลายโรงเรียน ใช้ทั้งรถยนต์และมอเตอร์ไซค์ที่เป็นของตัวเอง (พังมาไม่รู้กี่คัน) เคยเดินทางคนเดียว แล้วขับรถข้ามแม่น้ำใหญ่ที่น้ำกำลังหลาก น้ำพัดรถยนต์ผมเกือบไหลไปกับน้ำ ตอนนั้นคิดว่าจะไม่รอด เหตุการณ์นั้นคือที่สุด ของการได้มาเป็นครูดอย

ครูวาทูบอกกับจันอีกว่า สิ่งที่ทำให้ตนไม่เปลี่ยนใจ และยังยึดมั่นที่จะเป็นครูดอยต่อไปคือ ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ มีความสุขที่ได้สอนให้ความรู้ที่กับเด็กชนเผ่ากะเหรี่ยง
ชีวิตครูดอยเป็นงานหนักมากๆเป็น 10 ๆเท่า เราต้องทำทุกอย่างเป็นทุกอย่างคือ ต้องทำได้ทุกอย่างสากกะเบือยันเรือรบว่าง่ายๆ 555 ปลูกผักให้นักเรียน ทำกับข้าวให้นักเรียน สอนหนังสือ ขับรถไปรับอาหาร ทำเอกสารรายงาน ตกแต่งบริเวณโรงเรียน สอนพิเศษให้นักเรียน เล่นดนตรี กีฬา ก่อสร้าง สร้างบ้านพัก โรงครัว เล้าเป็ดเล้าไก่ ขุดบ่อปลา ต้องเป็นหมด (พร้อมกับหัวเราะ) แต่ไม่เหนื่อยเลย

แต่สิ่งที่เหนื่อยที่สำหรับครูวาทู ก็คงจะเป็นการตามนักเรียนให้ไปเรียน แต่สิ่งที่ทำให้คิดว่าสิ่งที่ทำมันไม่ได้เหนื่อยก็คือ ภาพความลำบาก ของเด็กบนดอย เราสู้วิถีชีวิตไม่ได้ เขาต้องทำไร่นาเพื่อเลี้ยงชีพ พ่อแม่จะบังคับให้เขาเลี้ยงน้อง และบางทีก็ต้องรับเลี้ยงน้องอายุยังไม่ถึงขวบดีอีกด้วย สิ่งนี้ทำให้ครูวาทูไม่คิดว่าตัวเองไม่ได้เหนื่อยเลย

สุดท้ายครูวาทู ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจที่มีให้สำหรับครูดอยทุกคนครับ จริงๆหน้าที่เราก็รู้ครับ แต่อุดมการณ์และความอุตสาหะเราต้องมีเกินร้อยถึงจะอยู่จุดนี้ได้ครับ บางทีบางคนก็มาๆไปๆ แต่สำหรับผมมันอยู่ในจิตวิญญาณและสายเลือด และเพื่อสนองงานพระราชดำริในองค์สมเด็จสมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ต้องสู้ครับ

จันได้ยินแบบนี้ ถึงกับยิ้มไม่หุบเลยค่ะ ปลื้มปริ่มจริงๆ