ช่วงนี้เป็นบรรยากาศของการเมือง ใคร ๆ ก็พูดเรื่องการเมือง ที่สำคัญมองไปตามถนนหนทางก็เห็นป้ายหารเสียงเรียบรายเต็มไปหมด
ล่าสุด วันที่ 12 เม.ย.66 ดี้ นิติพงษ์ ห่อนาค นักแต่งเพลงชื่อดังได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว เกี่ยวกับการเลือกตั้ง 2566 ใจความว่า ได้ครุ่นคิดมาหลายวัน เพลิดเพลินกับการชมป้ายหาเสียงทั่วเมือง นึกขึ้นได้ว่าเพื่อนเคยถามว่าอยากได้ใครเป็นนายกฯ คนที่ 30 ซึ่ง ณ ตอนนี้ได้คำตอบว่า คือ อนุทิน เลือกภูมิใจไทย เบอร์ 7
หลายวันมานี่…ฉันขับรถไปมาหลายแห่ง ทั้งกรุงเทพฯและปริมณฑลหลายจังหวัด…ได้เห็นโดยไม่ต้องสังเกต ว่าไม่มีต้นไม้หรือเสาไฟใดริมถนน ที่เหงาเดียวดาย…
ล้วนมีคู่รักเป็นป้ายโฆษณาหาเสียงเสียทั้งสิ้น เพียงแต่ว่า คู่รักเสาไฟกับป้ายหาเสียง จะมีเวลาอันสั้นนัก…จากนี้เดือนเศษ ๆ เสาไฟฟ้าก็ต้องยืนเดียวดาย…ป้ายหาเสียงก็จะจากไปเป็นอะไรสักอย่างตามแต่จะมีประโยชน์
ยกเว้นเป็นเสาไฟฟ้าที่เซ็กซี่เป็นพิเศษ ก็จะมีป้ายโฆษณาคอนโด หมู่บ้าน กลับมาเป็นคู่รักใหม่…
ช่วงนี้ฉันเลยค่อนข้างถือว่าเพลิดเพลินกับป้ายหาเสียงทั่วเมือง แม้ว่าจะเวียนหัว เพราะว่ามันลายตาไปหมด แต่ก็ยินดี..ที่ทุกคนทุกพรรค เล่นในเกมเดียวกัน สนามเดียวกัน กติกาเดียวกันหมด…
เลิกเพ้อเจ้อเรื่องเผด็จการ ประชาธิปไตย อะไรนั่นได้แล้ว…
นึกขึ้นได้ ว่า เมื่อครั้งที่แล้วตอบคำถามแรกของเพื่อน…ที่ถามว่าสนใจอยากได้เป็นนายกฯ คนที่ 30
ถึงเวลานั้นและเวลานี้ ฉันตอบว่า
ฉันจับตาไปที่คุณพี่หนู อนุทิน ด้วยเหตุผลและความรู้สึกที่อธิบายไปแล้ว…เมื่อสถานะสักเดือนก่อน
รักหนูเสียดายตู่…. เป็นนายกสองคนเลยได้ไหมวะจ๊ะ แบ่งกัน จะได้ไม่เหนื่อย….ฮ่าๆๆๆ
คราวนี้จะตอบคำถามว่า ชอบพรรคไหน…
ก็แหง…เหตุผลหนึ่งที่จับตาอนุทินก็คือพรรคภูมิใจไทย
ในบรรดาพรรคการเมืองในเมืองไทยหรือทั่วโลกนั้น จะหาที่เนื้อผ้าขาวสะอาดเหมือนเสื้อนักเรียนที่แขวนอยู่ในร้านสมใจนึกบางลำภูนั้นมิได้…
การเมืองมันมีโคลนเป็นวัตถุดิบหลักเสมอ…จึงทุกพรรคการเมืองนักการเมือง ต้องเป็นสีขาวสีเทาสีหม่นแตกต่างกันไปถึงเกือบดำ ทั้งมอมแมมเพราะถูกเข้าขว้างโคลนใส่ และเพราะขว้างเขาแล้วกระเด็นใส่ตัวเอง
พรรคการเมืองใหม่ ๆ หลายพรรค ขนาดยังไม่เปิดแถลงข่าว ก็สีเทาหนักมาตั้งแต่ต้น…
ทำไมภูมิใจไทย…
ฉันรู้สึกว่า เออ คนพรรคนี้ ไม่ค่อยเสียกริยา เป็นฝ่ายบริหารมา ก็เห็นผลงานชัด โดยเฉพาะสาธารณสุข ซึ่งได้รับชัยชนะจากการสู้โควิด สถานการณ์นี้มาส่งคะแนนให้ภูมิใจไทยมาก
พูดแล้วทำ….เป็นสโลแกนที่ไม่ได้อวดเกินจริง
แล้วเรื่องราวผู้คนภายในพรรคก็ไม่มอมแมมหรือโฉ่งฉ่างเหมือนพรรคอื่น ๆ เอาว่าพอคบได้
เรื่องกัญชา เป็นเหรียญสองด้าน เลือกหน้าไหนก็มีคนชอบคนชัง แต่วิธีที่จะทำให้ได้ประโยชน์แต่ควบคุมได้นั้นมีอยู่…และควรจะช่วยกันหาวิธีควบคุมให้ชัดเจนมากกว่า
คล้ายกับเรื่องว่า…พ่อแม่ควรจะยื่นถุงยางอนามัยให้ลูกชายพกไปเที่ยวลอยกระทง หรือจะตะคอกห้ามมัน จนกระทั่งมันไปทำผู้หญิงท้อง
ในขณะที่ข่าวคราวการเมืองเริ่มเข้มข้น
บางพรรคจะแจกเงินติ๊กต่อกหมื่นบาท โดนถล่มสิบทิศ
บางพรรคยังมีเป้าหมายคือเกลียดเจ้า เกลียดทหาร เกลียดอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ตัวเอง
บางพรรคก็ชอบแหละ แต่เฮ้อ คนมอมแมมก็ยังอยู่หลายคน
บางพรรคใหม่ก็มีแม่เหล็กใหญ่มาก แต่เห็นแล้วเริ่มสงสารแม่เหล็กที่ดูเหนื่อยมาก
บางพรรคเก่าแก่ก็ท่องแต่ว่าตัวเองเก่าแก่เก่าแก่
ฯลฯ
เอาเป็นว่าคำตอบฉันตอนนี้….
ฉันจะเลือกพรรคภูมิใจไทย เบอร์ 7
อ้อ…นี่ไม่นับเรื่องพรรคใหญ่มีภูมิใจไทยพรรคเดียวที่ได้เบอร์หลักหน่วย…
เบอร์ไหนก็เบอร์นั้น….
ฉันขำเวลาที่ทุกพรรคพยายามหาความหมายของเบอร์ตัวเอง…
ที่ขำกว่านั้นคือ พยายามทำนิ้วทำมือ… น่าเอ็นดู
อีกครั้ง…ภูมิใจไทย เบอร์ 7 นะ ตอนนี้น่ะ
เหลือเวลาอีกเดือนนึง…
เบอร์ 7 ก็อย่าทำอะไรเสล่อเสียแต้มแบบพรรคอยากแผ่นดินไหวนั่นล่ะ
กระแสเลือกตั้งน่ะ ชั่วข้ามคืนก็เปลี่ยนได้แล้ว….จะบอกให้